De papieren val: laat je niet inpakken en verdelen!

We worden ertoe verleid ons bezig te houden met juridisch en bestuurlijk papierwerk, zodat we verstrikt raken in burocratie. Het is met klachten- en bezwaarprocedures al niet anders: er staan legio wegen open om op volstrekt legale wijze te protesteren. Die wegen zijn niet voor niets legaal. Ze zijn namelijk lang en omslachtig en leiden af van het doel van de strijd. Uiteindelijk blijken ze volkomen zinloos te zijn en zijn we heel wat uren en energie verloren geraakt. Uren en energie die we liever op straat staan of bezig zijn geschriften verspreiden waarin we zonder omwegen zeggen waar het op staat. Tijd die beter besteed is aan de bewustwording van mensen om ons heen en het steunen van en deelnemen aan verzet.

Langs de ene kant of de andere kant: wanneer je wordt geconfronteerd met een maatregel als deze is die altijd zo ingericht dat de staat aan het langste eind trekt: Doe je niks, dan wint de staat de procedure en krijgt meer vrij spel om je op te sluiten. Doe je wel wat, dan wint de staat ook, zelfs wanneer die de procedure verliest. Het heeft je tijd gekost en het verliezen van een procedure heeft geen consequenties voor de staat. Intussen is die maatregel wel van kracht geweest. Wat hebben we eraan achteraf gelijk te krijgen? Smerissen blijven mensen terroriseren, doodschieten en wurgen. Een volgende keer wordt je nogmaals preventief gearresteerd.

Of we nu anarchisten, dierenrechtenactivisten, no-border activisten, milieu-activisten of anti-fascisten heten te zijn, de staat is voortdurend bezig met manieren te verzinnen om verzet de kop in te drukken. We moeten ons realiseren dat sommige methodes al lang zijn ingericht en toegepast voordat wij er mee te maken krijgen. Maatregelen als de ISD (twee jaar inrichting stelselmatige daders) en de voetbalwet (met tal van mogelijke maatregelen voor burgemeesters waarvan het gebiedsverbod er nog maar een is) heetten oorspronkelijk bedoeld te zijn voor verslaafden en voetbalsupporters. Die vallen buiten ons activistisch gezichtsveld. De wetten worden ingevoerd en we protesteren er niet tegen. Geleidelijk wordt de toepassing uitgebreid en tenslotte blijken die wetten bij uitstek geschikt om politiek mee te bedrijven en zijn ook wij aan de beurt. We worden gedwongen ons bezig te houden met de repressie die onszelf treft. Dat is een val waar we niet in mogen trappen. We raken geindividualiseerd terwijl we samen moeten optrekken. Samen optrekken en samen met mensen die dagelijks met institutioneel staatsracisme met onderdrukking te maken hebben. De straat op gaan omdat we het niet pikken. Uit solidariteit met elkaar en met anderen.

Structurele repressie

Dat de staat bepaalde mensen uit het straatbeeld wil hebben is niet nieuw. Zo is het al heel lang verboden om op straat te slapen, is het verboden om op straat mensen om geld te vragen zodat je de nachtopvang kunt betalen of wat te eten kunt kopen en mogen vluchtelingen die asiel is geweigerd al helemaal niet hier bestaan. Onzichtbaar moeten ze zijn. Op straat of in detentiecentra. Aan hen worden toegangsverboden van vijf jaar voor de hele EU opgelegd. Een gebiedsverbod voor een stukje Schilderswijk voor twee maanden is niets bij dit alles vergeleken. Ook is de Neederlandse repressie tegen anarchisten nog niets vergeleken met die van bijvoorbeeld Engeland, Spanje, Italie, Griekenland, Duitsland, Belgie. Anarchisten hebben er te maken met intensieve vervolging, invallen, arrestaties, fysieke en psyschische marteling en lange gevangenisstraffen. Neederland past uiteindelijk wel degelijk in die traditie, maar dan sluipender. En wij anarchisten zijn niet eens de eerste ‘doelgroep’ van repressie.

In de Haagse Schilderswijk zorgen smerissen van de buro’s Heemstraat en Hoefkade structureel zelf voor ernstige overlast door wijkbewoners steeds lastig te vallen met ID vorderingen en controles, arrestaties en politiegeweld. De racistische uitlatingen door hun eigen politiechef Musscher geven aan het racistische optreden voedingsbodem en op voorhand goedkeuring. Afgedekt wordt het tenslotte door een onderzoek naar etnisch profileren van te voren te beinvloeden zodat er uit zal komen dat er niets aan de hand is met dat politieoptreden in de Schilderswijk. Maar de door hen zwaar mishandelde Moes Saeliti weet wel beter. Rishi Chandrikasing kan het niet meer navertellen omdat hij door hen is doodgeschoten en Mitch Henriquez niet meer omdat hij door hen gewurgd is.

Demonstratievrijheid? Vrijheid van meningsuiting? Wat is dat?

Demonstraties hiertegen worden uit alle macht telkens opnieuw de kop ingedrukt. Zelfs de vrienden van Rishi die op het perron waar hij werd doodgeschoten bloemen wilden leggen, kregen te maken met repressie. Telkens weer wordt protest tegen racistische politiegeweld onzichtbaar en onhoorbaar gemaakt door het te verbannen naar plaatsen waar niemand het hoort, zodat noch de getroffen bevolkingsgroepen van de uitingen van solidariteit kunnen kennisnemen, noch de verantwoordelijken voor racisme en geweld met de kritiek geconfronteerd hoeven worden. Oogkleppen op, pappen en nathouden, en op dezelfde voet doorgaan is het devies.

Op 27 juni 2016, een jaar nadat agenten Mitch Henriquez hebben gewurgd in het Zuiderpark, was het weer raak met de aangekondigde herdenkingsdemonstratie. Deze (aangemelde) demonstratie mocht niet door die zo getroffen Schilderswijk. De organisatoren konden niet anders dan besluiten een route te lopen waar de demonstratie nog slechts een onopvallende herdenkingstocht werd die voor de familie van Mitch niettemin erg belangrijk was en eindigde met bloemen leggen en stilte ter nagedachtenis aan het brute politiegeweld. De serene rust in het Zuiderpark aan het einde van deze demonstratie werd ruw verstoord door de smeris die door een megafoon moest en zou mededelen:

“Hier spreekt de politie, de demonstratie is ten einde, er zijn vandaag geen verdere demonstraties. Er is op last van de burgemeester geen verdere demonstratie toegestaan.”

De Haagse popo toonde nogmaals aan dat zij met hun repressie vragen om opstand. Een beetje respect voor rouwende mensen kan er nog niet eens vanaf! Nee, belangrijker was het te benadrukken dat nu verdere demonstratie verboden was, zoals de door anderen aangekondigde demonstratie dezelfde avond op precies die plek die er nog altijd om vraagt: voor het buro Heemstraat in de Schilderswijk waar vorig jaar de opstand begon toen de smeris de demonstratie na de politiemoord op Mitch Henriquez met geweld afbrak. Terecht kwamen mensen toen in opstand. Maar waag het niet dat te zeggen! Dan wordt je gearresteerd en vervolgd wegens opruiing. En ook nu weer is het deze mening die niet mag worden gehoord. Het is deze mening waar de gemeente Den Haag zo bang voor is dat de vrijheid van meningsuiting en demonstratie de nek worden omgedraaid. Want die mening, die zou wel eens tot een opstand kunnen leiden.

De avond na de herdenkingsdemonstratie en de brute interruptie daarvan door de smeris werden elf mensen preventief gearresteerd in de Schilderswijk. De gebiedsverboden die nu worden opgelegd aan een aantal van ons zijn een direct gevolg van die preventieve arrestaties die gerechtvaardigd werden door te zeggen dat de arrestanten “gelieerd aan AFA” zouden zijn en dus niet in de Schilderswijk mochten komen. Het zijn praktijken die in een dictatuur niet misstaan. Maar wat Van Aartsen op dat moment nog miste, de legaliteit ervan, moest voor een vervolg nog wel even worden geregeld met als ‘argument’ dat “aan AFA gelieerde personen” zouden opruien in de Schilderswijk. Dit is een totale miskenning en grove belediging van de emoties en initiatieven van wijkbewoners die zich tegen repressie durven verzetten. Die mensen zijn geen volgzame poppetjes die alles doen wat ‘aan AFA gelieerde’ personen zeggen. Het is een typisch voorbeeld van het denkpatroon van een witte man die de macht heeft: de bevolking van de Schilderswijk wordt gezien als een inferieur soort mensen dat alleen doet of moet doen wat witte mensen zeggen, of dat nu smerissen zijn met hun smerige bevelen of anarchisten die de mening zijn toegedaan dat opstand tegen al die repressie meer dan terecht is.

De structureel heilige openbare orde

Alsof het niet om een politieke beslissing gaat, wordt het gebiedsverbod opgehangen aan de openbare orde die moet worden bewaard. Het voornemen wordt onderbouwd met een opsomming uit politiesystemen van “structurele openbare orde verstoringen”. Dat is hetzelfde als een opstand reduceren tot “rellen”. Doel: depolitiseren. De ware structurele problemen blijven buiten schot. Die van institioneel racisme, gepleegd door de staat. Die van het daaraan gelieerde opkomend fascisme dat onder de naam Pegida samen met NVU-fascisten die de Hitlergroet brengen door de straten mag marcheren en vanaf het podium “Eigen volk eerst” mag roepen. Het is noodzaak dat daar keer op keer anti-fascisten tegenover staan. De rij gewelddaden van extreem-rechts is lang en we zullen hen moeten blijven bestrijden tot de laatste van hen weer in het hol terug is gekropen waar het vandaan kwam. Maar de staat en dus ook de burgemeesters van de diverse steden bestrijden liever anti-fascisten uit naam van de heilige openbare orde en collaboreren zo met fascisten. Het hoeft ons niet te verbazen. En terwijl Van Aartsen, die het vluchtelingenactiekamp Recht op Bestaan gewelddadig liet ontruimen in december 2012, een toespraak houdt bij de Nacht van de Vluchteling, wordt intussen vaart gemaakt met het moorddadige vluchtelingenbeleid van Neederland en Europa. Een beleid dat vluchtelingen op straat en in detentiecentra laat creperen, naar onveilige landen en gebieden deporteert, tot zelfmoord en zelfmoordpogingen drijft en laat verdrinken in de Middellandse Zee of namens de EU laat neerschieten door Erdogans grenswachten aan de grens met Syrie. Dat is de openbare orde en dat zijn de wetten van de staat. Dat is niet onze openbare orde! Dat zijn niet onze wetten! Weg met die openbare orde! Of het nu gaat om de structurele repressie in de Schilderwijk of tegen vluchtelingen of andere onderdrukte groepen in de samenleving, zij moeten zich kunnen verweren en onze anarchistische solidariteit is noodzaak, in woord en daad.

Waar recht onrecht wordt, wordt verzet een plicht.

In de periode van het voorgenomen gebiedsverbod valt ongetwijfeld het moment waarop bekend wordt gemaakt of de moordenaars van Mitch worden vervolgd en zo ja, op welke gronden. Dit zal mede het moment van dit gebiedsverbod hebben bepaald. Laf, gemakzuchtig, opportunistisch en gelukkig: totaal zinloos. Erger is het dat Van Der Steur voor dit soort mogelijke vervolging van agenten-moordenaars in de toekomst een stokje wil steken. Daarmee worden die agenten boven de wet geplaatst die zij moeten handhaven. Dat is vragen om meer verzet. Niet alleen in de Schilderswijk. Van Aartsen denkt door een aantal anarchisten uit een deel van de Schilderswijk te weren dit te voorkomen. Maar opstand, waar dan ook, is de logische en terechte reactie van onderdrukten op repressie, op onderdrukking die voortkomt uit kapitalistische koloniale uitbuiting van mensen wiens leven niets meer waard wordt geacht dan de arbeid, de grondstoffen, het voedsel en het water dat eruit geperst kan worden. Wie zich verplaatst of verzet, wie zich vrij vecht en los wil maken van macht en controle, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we niet. Maar ook wie alleen maar een grap maakt of zijn telefoon pakt en daarbij de ‘verkeerde’ huidskleur heeft, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we ook niet. Waar we ook zijn.

Weg met de burocratie! Weg met de grenzen en staten! Leve de anarchie!

Joke Kaviaar, 11 augustus 2016

De Anarchistische Muurkrant, geplakt in een aantal wijken in Den Haag waar de bevolking het meest last heeft van staatsrepressie, mag niet gezien worden. Het zou de door institutioneel racisme geplaagde bevolking wel eens op het idee kunnen brengen om het niet meer te pikken. En dus is er iemand opgepakt en beschuldigd van ‘opruiing’ en ‘aanzetten tot geweld’.

Een paar weken geleden: de poster ‘De Vries en Verburg – uw duurzame partner in deportaties’, mag ook niet gezien worden. Het bedrijf heeft liever niet dat bekend wordt dat zij een gezinsgevangenis voor vluchtelingen bouw(d)en op Kamp Zeist. En dus zijn er twee mensen opgepakt en gedagvaard wegens ‘smaadschrift’.

In het eerste geval is dus de aanklacht ‘opruiing en aanzetten tot geweld’. In het tweede geval het lichtere ‘smaadschrift’. Overeenkomst is dat de staat haar waakhonden erop uit stuurt om meningen die hen niet aanstaan ongehoord en ongezien te maken. Nieuw is het niet. Menigeen heeft al ervaren wat het is om vanwege het verkondigen van een mening het doelwit van staatsrepressie te zijn. Het anti-autoritaire en anarchistische gedachtengoed zit de staat dwars en zo hoort het ook. Als dat niet zo was, deden we iets niet goed. Dan waren we ingekapseld of geïntimideerd. Dan hadden we onze ideeën verloochend, ingeruild voor privileges en voorrechten. Ja, het is de bedoeling dat de staat de hete adem van verzet voelt. Het is de bedoeling dat waarheden aan het licht komen. Het is de bedoeling dat de roep om opstand mensen motiveert. Wat mij betreft wel. En daarom deel ik de Anarchistische Muurkrant bij dit artikel.

Want verzet begint met gedachten en woorden. Het begint met: dit gebeurt en wordt systematisch onder tafel geschoven en laten we hier iets aan doen. Het begint met iemand of een groep mensen die dat uitspreekt. Laten we de stilte doorbreken. Laten we de straat op gaan. Laten we terugslaan indien nodig. Het begint met: we laten ons niet registreren, fotograferen, controleren. We laten ons niets verbieden, ons achtervolgen en lastig vallen. Het begint met: En dat laten we niet alleen ons niet gebeuren, maar ook een ander, die daar nog veel meer last van heeft dan wij, niet. Het begint met de stelling: vrijheid is pas vrijheid als iedereen vrij is. Het begint met: solidariteit. En dat zijn gevaarlijke woorden voor de staat.

Solidariteit met de onderdrukten! Solidariteit met de gevangenen van de staat! Solidariteit met migranten! We hebben genoeg staatsmoorden gezien. Staatsmoorden door de waakhonden die jachthonden worden en er op los slaan, schieten en wurgen. Men noemt hen: politie, marechaussee. Staatsmoorden door de schrijftafelmoordenaars achter hun bureaus, die van de ambtenaren van IND en DT&V, van burgermeesters, van ministers en staatssecretarissen en minister-presidenten en alle andere politici die alleen maar op electoraal gewin uit zijn en daarvoor mensen vertrappen die al vertrapt zijn.

We hebben genoeg gezien van de profiteurs van al dat staatsgeweld, van hen die winst maken door uit te voeren en voor te bereiden, van bewakingsbedrijven en bouwbedrijven, architecten en financiers, deurwaarders en incassobureaus: zij die zich verschuilen achter beleid en achter geld dat verdiend moet worden aan gevangenissen en deportaties, aan huisuitzettingen en belastingschulden. Genoeg!

De lijst met slachtoffers is eindeloos en zelfs dan nog niet volledig omdat niet alle slachtoffers zichtbaar zijn. Denk aan de wanhopige zelfmoorden en sterfgevallen op straat, in gevangenissen en detentiecentra en het lot van gedeporteerden. Denk aan al die mensen onderweg naar een veilig leven in Europa die verdrinken of worden doodgeschoten door grenswachten. Onzichtbaar buiten en binnen de grenzen. De staat wil controle en dat mag levens kosten. De opstand in de Schilderswijk begon met de verwurging van Mitch Henriquez, maar voor hem gingen Rishi Chandrikasing en vele anderen. Voor hen en na hen werden arrestanten zwaar mishandeld. Denk aan Mustafa Sealiti die er een hernia aan heeft overgehouden. Afgelopen week bleek uit door Buro Jansen & Janssen opgevraagde documenten dat een onderzoek naar het racistische politieoptreden in de Haagse Schilderswijk direct door de politie is beïnvloed om te voorkomen dat de conclusie de waarheid aan het licht zou brengen. Namelijk deze waarheid: De Haagse politie is racistisch. Het is niet de enige waarheid die verborgen wordt gehouden. Wie weet wat er gebeurt met al die vluchtelingen en hun kinderen nadat ze door de Neederlandse staat, door de EU, door Turkije namens de EU, over de grens zijn gezet? Er is niemand die dat bijhoudt.

Opstand tegen de staat en verzet tegen die politie is terecht en noodzakelijk. Hoe lang kunnen mensen nog verdragen dat ze niet ongestoord over straat kunnen? Dat ze moeten vrezen voor arrestaties en invallen en zelfs voor hun leven? Als de staat spreekt over oproepen tot geweld, moet die staat zichzelf als eerste opheffen want de wetboeken doen niets anders dan oproepen tot geweld. Staatsgeweld in handen gegeven van ambtenaren in kantoren die beslissingen over het lot van mensen mogen nemen. Staatsgeweld in handen gegeven van de uniformdragers op straat die zijn uitgerust met een groot scala aan wapens om die beslissingen uit te voeren. Allen zijn zij uit hoofde van hun functie verheven boven elke verdenking van machtsmisbruik omdat macht hebben per definitie machtsmisbruik is. Vervolgd zullen zij nooit worden voor mishandeling, bedreiging, doodslag of moord, behalve om hen vrij te kunnen spreken en zo de schuld bij hun slachtoffers te leggen. Nimmer zijn zij aansprakelijk of verantwoordelijk te houden.

Ik begon met te zeggen: Staats- en bedrijfsmoordenaars bestrijden begint met zeggen dat het nodig is. De Anarchistische Muurkrant wordt nu gezien als opruiing. En hierna? Het wetsartikel 131 (opruiing) is vanouds in gebruik om revolutie te voorkomen en de kop in te drukken, net zoals het wetsartikel 261 (smaad) bedoeld is om de waarheid geweld aan te doen, en artikelen die belediging (bijvoorbeeld van ‘Het Koningshuis’ of een ‘Bevriend Staatshoofd’ of een smeris) strafbaar stellen bedoeld zijn om gehoorzaamheid af te dwingen want gezagsdragers, daar hoor je voor te buigen.

Verzet tegen al deze uitingsverboden wordt met de dag noodzakelijker. We horen een hoop boegeroep over het inperken van de pers- en uitingsvrijheid in andere landen, en zelfs dat is selectief, maar Neederland loopt voorop wanneer meningen niet de staatsideologie van bij wetten en regels vastgelegd racisme, nationalisme, apartheid en vluchtelingenhaat onderschrijven. De beste manier om onze spreek- en demonstratieruimte terug te eisen, is door deze letterlijk te nemen. Dit kunnen we doen door bijvoorbeeld de Anarchistische Muurkrant die nu verboden is te verspreiden, via het web en op straat. Laat de repressie de boemerang zijn die keihard terugkomt in het lelijke smoelwerk van de staat. Laat elke poging tot censuur meer mensen doen opstaan om tot opstand op te roepen en eraan deel te nemen. Opstand, waar dan ook en wanneer dan ook. Wij mogen-, nee-, wij moeten ons beschermen tegen de staatsterreur, en de aanval is de beste verdediging.

Het initiatief aan de onderdrukten, de straten het terrein dat wij beter kennen dan de ambtenaren die er de camera’s hebben opgehangen. Opstand! Want er is één ding erger dan onderdrukking, en dat is toestaan dat je je laat onderdrukken.

Joke Kaviaar 29 april 2016

De zitting in hoger beroep in de strafzaak tegen schrijfster en activiste Joke Kaviaar is afgelopen. De eis van het Openbaar Ministerie is net als in eerste aanleg zes maanden gevangenisstraf; het vonnis was toen vier maanden. De uitspraak in het hoger beroep is woensdag 28 mei om 13.30 uur.

Hieronder het laatste woord dat Joke heeft voorgelezen:

Werk niet mee aan tirannie, maar werk mee aan bevrijding!

In mijn laatste woord bij de Haarlemse rechtbank op 8 januari 2013 besloot ik met te zeggen dat de strijd die gevoerd moet worden belangrijker is dan dit politieke proces. Dit proces is belangrijk voor het OM, dat, nog verder dan reeds het geval is, de vrijheid van meningsuiting wil inperken voor mensen die hun woorden en daden tegen de overheid inzetten en niet, zoals men het liever ziet, tegen elkaar. Een politiek proces is het inderdaad, want het heeft een politiek doel: het uitwieden van kiemen van verzet.
Deze hele zaak tegen mij heeft ook tot doel gehad mij persoonlijk af te houden van waar ik mee bezig ben, en om mij en anderen af te schrikken. Dit is niet gebeurd en dit zal ook niet gebeuren, want als we grenzen moeten overschrijden om iets te bereiken, dan zullen we het doen.

Telkens weer zullen we ze doorbreken, de wettelijke grenzen en de staatsgrenzen!

Uw rechtsorde is de mijne niet en uw wetten zijn de mijne niet. Zij dienen de bescherming van bezit en macht, meer dan de bescherming van mens, dier en natuur. Ze laten smerissen die mensen doodschieten ongemoeid omdat het slachtoffer altijd verdachte blijft en altijd dader zal zijn en nooit de onschuld zal kunnen bewijzen, omdat mensen die op de vlucht slaan hoe dan ook gepakt moeten worden. Dan maar take no prisoners, shoot to kill, en zelfverdediging hoeft het niet eens te zijn. Rishi Chandrikasing werd in de nek geschoten op een perron van station Hollands Spoor in Den Haag! De betrokken schutter is alweer aan het werk. In de Schilderswijk vinden hij en zijn collega’s het de gewoonste zaak van de wereld om de buurtbewoners te terroriseren met ID vorderingen en arrestaties, en door mensen in de cel in elkaar te slaan.

De wetten, ze laten ambtenaren sjoemelen en liegen uit naam van de democratie, onbetwistbaar. Ze laten politici terreur uitoefenen op vluchtelingen, daklozen, gevangenen, werklozen, verslaafden en zelfs psychiatrisch patienten en zieken. Allen vallen onder de categorie: nutteloos en brengt geen geld in het laatje, behalve de inkomsten voor hen die er werk aan hebben. Uiteindelijk is daarmee toch nog een hele industrie te onderhouden die van steeds meer wetgeving wordt voorzien om cellen te vullen.
De wetten, ze zijn gemaakt om ongestoord geld te kunnen verdienen aan uitbuiting van het overgrote deel van de wereldbevolking door een kleine elite wereldwijd, kaalslag van grond en water, dierenleed, patenten op voeding, het vervuilen van de planeet… Zo kan ik nog doorgaan.
Tegen al deze onrechtmatige daden is het geoorloofd op te treden, niet bij wet, maar wel bij moraal. Directe actie. Bevrijdingsvuur. Het is noodzaak. Doen we het niet, dan geven we bij voorbaat op.

Deze mening ben ik nog altijd toegedaan, net zoals ik nog altijd alle woorden onderschrijf waarvoor de rechtbank mij al veroordeelde. Een veroordeling die zegt dat het verboden is om op te roepen tot daadwerkelijke daden van verzet. Die daden noemt men dan geweld. Een gotspe is dat in het aangezicht van zoveel staatsgeweld door legers en politie! Noemt u het verzet daartegen wat u wilt. Noem het ondermijning van de rechtstaat of de democratie. Opdat daar werkelijke rechtvaardigheid en waarachtige consensus voor in de plaats komt, ik ben ervoor!
Noem het alles wat effect heeft op het onmogelijk maken van het vuile handen werk van mensen die zich verschuilen achter instanties, ministeries, overheidsdiensten, opdrachtgevers, politici, met als doel de maatschappelijke uitsluiting, fysieke opsluiting, en feitelijke deportatie van mensen die al vertrapt werden en weggestuurd, ontheemd en afgewezen. Mannen, vrouwen, kinderen. Zieken, bejaarden, getraumatiseerden. Wat u er ook van vindt, en hoe het ook wordt benoemd, ik zeg: Ja! Doen. Opdat de vreemdelingenwet wordt ontmaskerd voor wat het is: een apartheidswet, met omgekeerde bewijslast voor wie hier asiel aanvraagt. Opdat de instanties worden afgebroken die deze wet uitvoeren. Letterlijk.
Noemt u, die in toga tegenover mij zit en mag bepalen of verzet geoorloofd is, het allemaal wat u wilt. Het verandert niets aan de terreur die door de wetten wordt opgeroepen. Uw oordeel is gebaseerd op wetboeken, eerdere uitspraken, artikelen in verdragen tussen staten, welke ik allen niet erken als maatgevend voor mijn acties, voor mijn leven en dat van anderen.
U zult vast enig op te leggen straf weten te rechtvaardigen door te zeggen dat het helemaal niet grappig is wat ik zeg. En dat klopt. Het is niet grappig. Er valt niet te lachen over doodsoorzaak nummer één onder vluchtelingen: migratiepoliek. Noemt u mij extremist, terrorist, crimineel, radicaal? Ik zal ze aannemen als geuzennaam want ik weet wie het zegt. Ik vraag daarom ook nu weer niet om enige vorm van clementie, en ik weiger op voorhand dwangarbeid en gesloten deuren te accepteren. Vrijheid moet worden bevochten. Overal, en altijd.

Vechten voor vrijheid, dat begint met het ter discussie stellen van alles dat vanzelfsprekend wordt geacht. Dat begint met alles in twijfel te trekken, niet voor waarheid aan te nemen, overal vragen bij stellen, met woorden, harde woorden, omdat anders niemand ze hoort. Wilt u mijn woorden niet meer horen, dan legt u mij nu direct het zwijgen op, want ik ben nog maar net begonnen.
Het OM wilde mij het zwijgen opleggen en gaf mij juist een podium. Misschien zou ik het OM dankbaar moeten zijn voor het groeiend aantal mensen dat, kennisnemende van de zaak tegen mij, wel eens wilde weten waarover het allemaal gaat en begonnen is te lezen over de mensonterende praktijken van grenscontrole en migratiebeheersing, het geweld tegen vluchtelingen, hun opsluiting en hun gedwongen leven op straat, de jacht op mensen die worden genoemd ‘vreemdeling’, ‘illegaal’, ‘ongewenst’, ‘profiteur’, ‘crimineel’, en de vele sterfgevallen door ziekte, zelfmoord en verdrinking, verbranding en verstikking die daarvan het trieste gevolg zijn.
Daarover gaan de woorden en daarom voeren wij strijd.

Elk woord een vonk in de brandstof van de onrust! Om de vrijheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Tegen autoriteit, uitbuiting en onderdrukking.

Het OM ziet een gevaar in woorden. Woorden zouden wel eens daden kunnen worden. Maar als mijn woorden net zo vaak daden werden als de repressieve woorden van wetten en maatregelen daden worden, dan gebeurde er eindelijk eens werkelijk iets dat de staat zou schaden, of de multinationals, de daadwerkelijke profiteurs en criminelen die de dienst uitmaken en bepalen wie er recht van bestaan heeft! Wie heeft er hier nu reden om zich zorgen te maken?

Laat de politiek en laat justitie zich vooral druk maken over de gevolgen van woorden. Maar het is niet aan mij te bepalen wat mensen met mijn woorden doen. Anders dan de staat schrijf ik geen gedragsregels voor. Take it or leave it. Wat ik zeg, is dat het rechtvaardig en noodzakelijk is om de middelen van de staat waarmee mensen worden kapotgemaakt plat te branden, te saboteren, of alleen maar in de weg te staan bij de uitvoering. Dat woord is openbaar en overal, want het moet gezegd worden of het nu mag of niet. De roep om verzet is niet meer uit de publieke ruimte te verwijderen. Mij kunt u uit de publieke ruimte verwijderen, en dan nog maar voor even, dat is alles. Wilt u dat? Dan veroordeelt u daarmee niet alleen mij, maar alle stemmen die vrijheid voor allen willen, niet alleen voor een afgeschermde minderheid van rijken of voor de volkse haat die als vrijheid wordt verkocht, nee, voor allen, en vooral van een ieder die léven wil. Niet overleven. Léven. Leven, in zelfbestuur, met zelfbeschikkingsrecht, zonder de ketenen van macht en geld.
Die ketenen worden niet alleen gevormd door cellen, tralies en muren. Die ketenen worden niet alleen omgedaan door smerissen met handboeien, knuppels, pistolen, pepperspray en tasers.
Die ketenen zijn de moraal van een rechtsorde die onvoorwaardelijke gehoorzaamheid eist en zoniet, dan onvoorwaardelijke straffen. Die ketenen zijn de zogenaamd tolerante samenleving die je een gunst verleent indien je je erbij neerlegt dat je als minderwaardig wordt behandeld.
Wie is er aanspreekbaar op de ware misdaden?

Het gaat erom hier vandaag opnieuw te wijzen op staats- en bedrijfsmisdaden, gepleegd door personen die een vernietigend controle apparaat draaiende houden, van olie en raderen voorzien, en van slachtoffers. Personen in onaantastbare functies die naamloos zijn en geen gezicht hebben. Personen met maskers op en oogkleppen voor die zeggen dat zij alleen maar hun werk doen. Personen die niet verantwoordelijk menen te zijn. Maar dat zijn zij wèl, voor de doden aan de grenzen, op straat en in de gevangenissen. Wie de schoen past, trekke hem aan, jij ambtenaar, bewaker, uniformdrager, beslisser, architect, bouwer, leverancier.

Het is in het belang van het voortzetten van elke vorm van strijd tegen de financiële belangen die de samenleving overheersen dat we ons van geen wet iets aantrekken. Het is ook in het belang van die strijd dat mensen die niet in de massamedia aan het woord worden gelaten om werkelijk hun verhaal te vertellen of hun betoog te houden, op een andere manier de kans krijgen om gehoord te worden. En dan doel ik niet op de aalmoezen die af en toe worden gegeven zolang er maar niet iets principieels wordt gezegd. De media willen tranen zien of boosdoeners, of aangepaste overlevers die zich hebben laten assimileren, zodat wij er trots op kunnen zijn dat wij die persoon uit medelijden in ons midden hebben toegelaten.

Het is allemaal indoctrinatie, om te kunnen vingerwijzen of om ons goed over ons zelf te laten voelen. Wat steeds wordt gesmoord is de fundamentele kritiek op een samenleving die claimt het recht te hebben eisen te formuleren aan individuen die er deel van uit willen maken.
Taal- en inburgeringstesten. Het afleggen van eigen identiteit. Dat heeft niets te maken met normen en waarden maar met volledige aanpassing. In de huidige samenleving die ik om me heen zie, is het ‘Eigen volk eerst’ van fascist Janmaat uit de jaren tachtig, het schelden op iets dat ooit multiculturele samenleving werd genoemd, gemeengoed geworden. Voortdurend wordt een litanie van modieus geworden racistische rotzooi over ons uitgestort om zodoende hele groepen mensen het leven zuur, zelfs onmogelijk te maken. Wie er iets over zegt, hoe genuanceerd ook, wordt belachelijk gemaakt. De boodschap is: hou je kop of de goegemeente mag je als virtuele schietschijf gebruiken, bedreigen, belasteren, en als dat zo uitkomt ook wegjagen, achterna zitten.

Het kapitalisme kan niet bestaan zonder nationalisme en vreemdelingenhaat.

De racistische provocateurs van de haat, die zijn het níet, die de mond wordt gesnoerd, al zouden ze graag het slachtofferschap claimen vanuit hun bevoorrechte positie. De blanke gepriviligeerde Neederlander die zo afgunstig is ten opzichte van mensen die alleen al om hun afkomst of huidskleur de grond in worden getrapt, heeft nog niet genoeg van het Grote Gelijk dat de staat hem voortdurend geeft. Nee, die wil nóg meer aandacht, nóg meer gelijk, en dat wordt meer dan ooit gefaciliteerd.
Sterker nog, al dat gal dat over ons wordt uitgestort de laatste tijd wordt vanuit de politiek aangestuurd en vervolgens ook weer door de politiek door middel van zetels in het parlement geconsumeerd en vervolgens uitgescheten als wéér nieuwe wetgeving.

De politiek ja, niet alleen één man die een keer ‘minder Marokkanen’ roept en daarmee een soort gesundes volksempfinden wil vertegenwoordigen en mensen verder ophitst. Het is de gevestigde politiek die deze stemming al jaren kweekt, met behulp van die massamedia. Overvalt een blanke Neederlander een juwelier, dan leest u slechts dat er een juwelier is overvallen. Kan er worden gezegd dat deze bijvoorbeeld een Marokkaan was, of een ‘illegaal’, dan wordt dit breed uitgemeten.

Discrimineren is ‘in’.

De repressie van de staat, door het etnisch en racistisch profileren van de politie en de politiek, is gemeengoed in de volksmond geworden onder de vlag van vrije meningsuiting. Het is de voedingsbodem voor het opkomend fascisme van onder andere Wilders, Le Pen en de Winter, de beoogde extreem rechtse coalitie in het Europees Parlement. En dan kunnen de gevestigde partijen en vertrekkende PVV’ers wel net doen alsof ze geshockeerd zijn over de uitlatingen van Wilders, alsof ze het er niet mee eens zijn, maar het zijn niet zijn uitlatingen, maar de overduidelijkheid ervan die de schrikreactie teweeg brengt. Wilders heeft met zijn blatante racisme en fascisme de stille vorm ervan blootgelegd. Wat eerst sluimerde, kan nu ongebreideld zijn gang gaan.

Wie staat er op tegen dit klimaat van haat?

Het ligt op straat voor het oprapen nu, de haat. In Duindorp Den Haag weten ze er wel raad mee. En dát was schrikken. Dát was niet de bedoeling. De stiekeme repressie en hetze, die werkt immers veel beter. Die gaat ongemerkt, als een sluipend gif, neemt bezit van de geesten van kinderen die met de paplepel racistische karikaturen zoals de blackface Zwarte Piet krijgen ingegoten. Maak er nog maar eens een grap over, Mark Rutte, gewoon omdat het kan. Ja, racisme woekert achter de façade van slechte grappen en gemaakte gezelligheid zoveel beter. Het is de hype van het alles kunnen zeggen om hele bevolkingsgroepen niet slechts te kwetsen maar ook als zondebok af te schilderen voor alle gevoelens van onbehagen.

In dit klimaat kun je hele groepen mensen excommuniceren, uitbannen, acceptatie kweken voor steeds verdergaande onderdrukking. Onbekritiseerd en onopvallend bleef het lang, het Neederlands racisme, maar is nu in alle openheid getreden. Haastig distantiëren politici zich van het straatgeweld en voeren hun eigen beleid verder door. De burgemeesters van der Laan van Amsterdam en van Aartsen van Den Haag spelen elk zo hun eigen valse spel met vluchtelingen. Actietentenkampen ontruimen en hen in de kou op straat zetten, opvang zogezegd ‘aanbieden’, maar wel onder voorwaarde van zogenaamd vrijwillig vertrek dat niet vrijwillig kan zijn want wie voorwaarden
stelt, chanteert.

Terug om de dood ingejaagd te worden, of een leven op straat of in de cel. Het is beleid. In Amsterdam wordt er op dit moment alles aan gedaan om een groep vluchtelingen die is ondergebracht in de voormalige gevangenis aan de Havenstraat onder druk te zetten om te vertrekken. Wie niet weg is, staat op 1 juni op straat.
Dat is over vijftien dagen. Het is verrekken of vertrekken. Een verdienste van voormalig PvdA staatssecretaris Albayrak, door het sluiten van de noodopvang als middel om mensen te dwingen het land te verlaten.

Afpersing van staatswege is niet strafbaar.

Meewerken aan je eigen deportatie is de eis die aan opvang wordt gesteld door de landelijke politiek. Afpersing en chantage: de samenleving, de politiek, de wetgeving is ermee doordrenkt. Toen vorig jaar langdurig een grote groep mensen in detentiecentra in hongerstaking ging voor hun vrijheid, en uit doodsangst voor deportatie, waren zíj het echter die van chantage werden beschuldigd. En niet alleen door Fred de vluchtelingenjager Teeven! Nee, de zogenaamd sympathieke Sharon Gesthuizen van de SP deed ook graag een duit in het zakje en gaf Teeven groot gelijk. Schijnheiligheid, hypocrisie, het is kenmerkend voor de partijen die zich links noemen. Maar links of rechts, voor wat het onderscheid nog waard is, stelt zich allemaal ten dienste van het ene grote ideaal: de kapitalistische vrije markt economie, de neoliberale strafstaat, tegenwoordig geheten: de participatiemaatschappij.

Dit is de democratie, mooier kunnen we het niet maken, maar we kunnen wel doen alsof. De openlijke discriminatie van Wilders en zijn volgelingen is eigenlijk wel een goede bliksemafleider van alle vuile plannen en wetten die door de keurige net zo repressieve law & order partijen VVD en PvdA worden doorgevoerd. En dan heb ik het hier nu over de huidige regering. Maar al die hen voorgingen of zullen opvolgen waren en zijn geen haar beter in hun pogingen de gunst van de kiezers voor zich te winnen. En wie stemt, stemt toe.

Bevolkingspolitiek en migratiecontrole is mensenhandel!

Laten we vooral niet vergeten dat de EU, waar Neederland deel van uitmaakt, al jarenlang garant staat voor massamoord op vluchtelingen die de Middellandse Zee oversteken. Vissers wordt verboden drenkelingen te redden. Marinefregatten jagen gammele bootjes vol overstekelingen de dood in. Grenswachters schieten op vluchtelingen die komen aanzwemmen. Het wordt elke dag gevaarlijker de oversteek te wagen maar wie vlucht voor armoede en geweld heeft geen keus. Het is hierom dat de afgelopen maanden honderden vluchtelingen tegelijk over de hekken bij Melilla en Ceuta klommen, ook al zijn die hoog en beveiligd met prikkeldraad.

De EU met de door grensagentschap Frontex zwaar bewaakte buitengrenzen waarvan de macht tot ver in Noord Afrika reikt, is verantwoordelijk voor vele doden, door te eisen dat reeds daar, in bijvoorbeeld Marokko, migranten worden tegengehouden en in kampen in de woestijn gepropt, en door ruilhandel en chantage: deportaties tegen
handelsovereenkomsten, vernietiging van levens in ruil voor ontwikkelingshulp. Laten we niet vergeten dat de EU met het programma Eurosur migranten observeert, registreert, buitenhoudt, deporteert en onteert.

Een mens is niets meer dan vingerafdrukken in het controlesysteem.

Niets meer dan een product van diens afkomst, meer of minder waard voor een economie die de onze wordt genoemd. Bruikbaar als er een koffer geld of een kop met kennis meekomt, onbruikbaar als het voor armoede gevlucht is en alleen maar werk zoekt in een armzalig uitbuitbaantje in een sweatshop of in de kassen, althans zo wordt ons verteld, want in realiteit is de rechteloze ook zeer goed bruikbaar zolang deze verborgen en rechteloos blijft.

De EU bedrijft mensenhandel, meer dan mensen die vluchtelingen tegen betaling in vrachtwagens verstoppen en van valse paspoorten voorzien. Die laatsten maken slechts gebruik van het systeem van migratiecontrole dat een gat in de markt voor hen creëert. Kapitalisten zijn het tenslotte allemaal, groot of klein, toegestaan of niet. De ene kapitalist vervolgt de ander om het eigen aangezicht te redden, de daders en medeplichtigen aan de grootste mensenhandel van allemaal blijven als altijd buiten schot.

Migratie kun je niet tegenhouden. Dus wordt er geld verdiend aan hun uitbuiting en hun overmeestering. Nomaden trokken al eeuwenlang over de aardbol naar vruchtbare grond, veiliger gebieden. De aarde is niet ontstaan met prikkeldraad, hekken en camera’s. Landkaarten met landsgrenzen zijn maar uitvindingen die winsten veilig moeten stellen, mensen moeten verdelen en tegen elkaar uitspelen, en vertellen waar zij zich horen te bevinden en waar niet, namelijk daar waar ze gebruikt kunnen worden.

Verandering willen is het begin van revolutie!

Als er iets is, waar regeringen bang voor zijn, dan is het verandering waarover zij geen controle hebben. Er wordt dan ook alles aan gedaan mensen zodanig te beïnvloeden dat ze denken dat wat hen wordt verteld, hetgeen is dat ze zelf willen.
Herhaal de leugen en hij wordt vanzelf waarheid. Het is makkelijk die waarheid aan te nemen als je goed zit, aan de goede kant van de grens. Vastgeroest in de gedachte dat de ene mens meer waard is dan de andere, dat het nu eenmaal zo is dat we geacht worden te werken voor een baas, te stemmen op een partij, een huis te huren of te kopen en daar geld in te blijven pompen, en te sterven voor de staat. Vastgeroest in een veronderstelde identiteit die iets met nationaliteit van doen zou hebben, in plaats van met individualiteit. Vastgeroest in de gedachte dat wie anders wil of anders kan een zonderling is, een vreemdeling, een bedreiging voor de orde, rust en regelmaat van het slaafse bestaan met bankrekening, identiteitsbewijs en belastingdienst.

Laat vooral alles bij het oude blijven. Dat is de les die er bij ons allen ingestampt wordt. De vrees voor het vreemde dat de wereld op zijn kop zet, je doet inzien dat het anders kan. De nieuwe buren die andere kleding, andere muziek, andere gewoontes hebben. Weg ermee! De bedelaars en straatmuzikanten. Uit ons ogen! De kampementen van stadsnomaden en vluchtelingenacties. Niet van weten! Demonstraties van werklozen met een dwangbaan die dus toch niet werkloos zijn, maar vooral slechtbetaald. Werkschuw tuig! De psychiatrisch patienten die niet geholpen worden en op straat rondzwerven, in vervuilde huizen wonen of vereenzamen, de weg kwijtraken. Ook daar hebben we inrichtingen voor: platspuiten die hap! Praten en therapie kost veel te veel geld en veel te veel geduld.

“Gevaar gevaar gevaar!”, roept vadertje staat. Maar vrije geesten kun je niet tegenhouden. Mensen die hulp nodig hebben kun je niet de goot in trappen. Vrije stemmen kun je niet doen verstommen. Vrijheidsliefde niet opsluiten.
“Gevaar gevaar gevaar!” Laat de burger dat maar denken, dat diens levensstandaard in gevaar is. Dat diens identiteit in gevaar is. Dat diens toekomst in gevaar is. Laat ze maar denken dat ze controle willen, op elke straathoek, bij elke handeling. Voor de veiligheid, de schijnveiligheid. En vooral: voor zichzelf, niet voor een ander.

Vrij spel voor geïnstitutionaliseerd racisme en corruptie!

Met ingang van 1 maart dit jaar heeft de vreemdelingenpolitie nieuwe bevoegdheden gekregen. Deze dienen helemaal niemands veiligheid, integendeel. Huiszoekingen, telefoons uitlezen, mensen uitkleden en in hun kont en geslachtsdelen gluren, het mag allemaal. Bij de zogenaamde illegalen althans. Of bij mensen die misschien wel
illegalen huisvesten. Privacy? Lichamelijke integriteit? Bestaat niet voor hen, net zo min als enig ander mensenrecht waarop in ruime mate uitzonderingen van toepassing zijn waardoor die mensenrechtenverdragen slechts papier zijn om je kont mee af te vegen.

De Dienst Terreur en Verrek mag ook alles. Vrij spel voor intimidatie om te beginnen. Mensen nationaliteiten opplakken die ze niet hebben, om maar bij allerlei ambassades met ze te kunnen leuren onder het mom van onderzoek en we werken aan de uitzetting, met als doel hen zo lang mogelijk maar op te kunnen sluiten. Murw maken.
En nu ook: valse papieren kopen bij afgevaardigden uit Guinee, die op kosten van ons allen een snoepreisje op de koop toe krijgen. Deportaties met valse papieren? Niet strafbaar. Maar vluchtelingen die uit angst om teruggestuurd te worden met een vals paspoort binnenkomen? Ongeloofwaardig! Opsluiten, afwijzen, deporteren!

Maar Teeven heeft toch beterschap beloofd?

Hoera! We hebben weer een pardon. En in ruil voor een pardon voor enkelen mogen elke keer opnieuw nieuwe repressieve maatregelen en wetten worden ingevoerd. Als er eentje niet doorgaat zoals de strafbaarstelling van illegaliteit, mogen – nee, moeten we blij zijn en ons mond verder houden. Vergeten wordt intussen dat er niets verandert aan de dreigementen, de angst, de wanhoop en het ontbreken van toekomstperspektief. Er verandert niets als het verzet zich steeds weer laat ringeloren, besodemieteren, bedonderen, voor de gek houden, koest houden, laat vertellen dat het wel meevalt, dat het wel beter wordt.

Ja, beter zou het worden, als we Fred de vluchtelingenjager Teeven mogen geloven. Geloof het maar niet. Humanere detentie. Dat bestaat om te beginnen al niet. Stelt u zich de opsluiting voor onbepaalde termijn voor, zonder rechten en zekerheid, alleen maar vragen en wachten en ledigheid. En vooral: angst. De angst die Dolmatov tot
zelfmoord dreef, en met hem vele anderen. De schijn moet weer eens opgehouden worden dat detentiecentra geen gevangenissen zijn en dus wordt er een nieuwe wet voor bedacht. Een wet die een kopie is van de Penitentiaire Beginselen Wet die de regels in gevangenissen bepaalt, aangevuld met speciale artikelen speciaal voor alweer die
vreemdelingen voor wie alles anders geregeld moet worden in het kader van de Neederlandse apartheidswetgeving.

Maar één ding blijft het zelfde, en daarmee alles. Het detentiecentrum is een gevangenis met gevangenisregels en gevangenisregime, met gevangeniscellen en -deuren, met gevangenisisolatie en -observatie, met gevangenisprak en gevangenisstraf. Want straf, dat is en blijft het ook al heet het maatregel. Straf omdat je het waagt hier te zijn. Straf omdat je asiel aanvraagt. Hoe durf je!

Inreisverboden hebben al lang de strafbaarstelling van de zogenaamde illegaliteit overbodig gemaakt. De VVD haalt een belastingvoordeel voor de rijken binnen door het plan te laten vallen, en de armsten staan nog altijd op straat, met of zonder papieren. Wie maakt zich eigenlijk niet schuldig aan de Neederlandse variant van apartheid, kolonialisme en slavenhandel? Wie profiteert er eigenlijk niet van de ruilhandel van de politiek? Zelfs wij allen hier aanwezig zijn medeplichtig omdat we belasting betalen om het hele apparaat in stand te houden, de IND, de DT&V, de vreemdelingenpolitie, de detentiecentra en al die er werken worden door ons betaald.

Schuldig! Alle mensen die meewerken en meebetalen. Vrijwillig of gedwongen medeplichtig.

Wat gaan we doen? Negeren of ageren? Berusten of bestrijden?

Als de zoveelste e-mail voorbij komt, met de vraag of iemand opvang weet voor een vluchteling die op straat is gezet; als ik lees dat iemand zichzelf verhing uit angst, voor een trein wierp door depressie, of als daad van protest zichzelf in brand stak, dan is dat de zoveelste schreeuw om hulp die de hele samenleving zich zou moeten aantrekken. Het is zo makkelijk om te zeggen dat wie vindt dat vluchtelingen moeten kunnen blijven, hen ook maar opvangen moet, om daarvoor collectief elke verantwoordelijkheid af te schuiven en de roep om te mogen leven de rug toe te keren, om vervolgens door te zappen naar het volgende TV kanaal, ons brood en spelen vermaak, als de ellende waar we zo graag een traan bij wegpinken maar niet te dichtbij komt.

Een aantal groepen op straat gezette vluchtelingen heeft het heft in eigen hand genomen. Ze hebben zichzelf zichtbaar gemaakt door hun acties en zijn op het moment genoodzaakt om in alle openbaarheid de wet te overtreden door in gekraakte gebouwen te wonen. Over enkele dagen vanaf de dag van dit proces, op 18 mei, zullen vluchtelingen en hopelijk veel sympathisanten doelbewust letterlijk een andere grens oversteken die ze niet over mogen. De grens Duitsland – Frankrijk, naar Strasbourg, de start van een mars die nog meer grenzen zal oversteken, de March To Freedom. De vluchtelingen eisen onder andere dat hun opgeslagen vingerafdrukken worden vernietigd, dat de valstrik van het Dublin akkoord waardoor zij slechts in één land in Europa asiel mogen aanvragen, wordt opgeheven. Maar ook: gelijke rechten, bestaanszekerheid.

Eén van de vluchtelingen van We Are Here groep in Amsterdam, Mouthena, zegt over de mars ongeveer dit: “Het is een zaak van de Europeanen om tegen dit systeem van hun overheden te protesteren.”
Ik zeg: het is onze verantwoordelijkheid.

Als het aan mij ligt, ben ik daarbij, maar zelfs in het meedoen uit solidariteit voel ik nog een ongelijkheid die ik niet kan accepteren. Voor mij is het risico dat ik neem zoveel kleiner, wanneer ik zonder paspoort een grens overga. Al zou Frankrijk mij uitzetten naar Neederland als ongewenst persoon, dan betekent dat niet hetzelfde. Voor mij geen langdurige onzekere vreemdelingendetentie, geen angst voor deportatie naar een land van bommen en kogels je om de oren vliegen, waar de straf op het uiten van je mening een hogere prijs te betalen is dan hier.

Ik heb veel mensen met onbegrensde moed gezien in een strijd op leven en dood. Ze weten dat er maar weinigen zijn, die daadwerkelijk naast hen staan, met hen meegaan, of zelfs maar willen helpen zonder hier voorwaarden aan te verbinden, zoals meewerken aan wat eufemistisch heet: vrijwillig terugkeer. Vele jaren geleden nam ik afscheid van een man die gedwongen terugging naar Afghanistan, dat heette ook zogenaamd vrijwillig. Hij wilde de vernedering van arrestatie, opsluiting en geknevelde deportatie niet afwachten en zijn vrouw vinden in Pakistan. Jaren later werd hij vermoord in Kabul, door de Taliban. Nezamuddin Azimi. Een man met moed.

Tegenover de moed van vluchtelingen staat de lafheid van de haat!

Hoe durven mensen hier in Neederland het te wagen te zeggen dat Nezamuddin en velen na hem weg moeten van hier? Hoe halen mensen het in hun hoofd de eigen schijterige moraal op te leggen aan mensen die vele kilometers te voet aflegden, hun leven in handen van mensensmokkelaar moesten riskeren – met gevaar van verstikking achterin een vrachtwagen, in het ruim van een schip of vliegtuig, of verdrinking of uitdroging met velen op een sloep op zee – hoe wagen mensen het daar überhaupt iets over te willen mogen beslissen? Hoe wagen mensen het te spreken over de eigen verantwoordelijkheid om te vertrekken, terwijl ze zelf voor hun verantwoordelijkheid weglopen? Nezamuddin nam die ‘verantwoordelijkheid’. Hij is dood.

Laat de verantwoordelijken voor zijn dood en die van vele anderen bekend worden bij naam en aangezicht. Laat de verantwoordelijken voor de haat, de angst en de hetze uit hun comfortabele kantoren en hun ivoren torens komen en de confrontatie met de gevolgen van hun daden, hun beleid aangaan. Durf je gezicht eens te laten zien, en
met je naam het bevel tot deportatie te ondertekenen, laffe bureaucraten!

Leg het werk neer en laat de computers crashen, al jullie schrijftafelmoordenaars, ambtenaren en wettenbedenkers, die de kantoren van IND en DT&V, justitie en politie, bemensen, de cellen vullen, de beslissingen nemen, die de deportatiemachine draaiende houden, of moet een ander het voor jullie doen?

Gooi suiker in het beton van de te bouwen muren, zodat ze ineen storten zullen, gooi suiker in de benzinetank van de machines, zodat ze niet meer draaien kunnen, doe dat, en doe je werk niet meer, al wie bouwt aan nieuwe gevangenissen, of moet een ander het voor jullie doen?

Leg lineaal en potlood neer, architecten, ontwerpers, en gooi die tekeningen van jullie hokjesgeest in het vuur, of moeten wij het voor jullie doen?

Wij gaan niet wachten tot jullie tot inkeer zijn gekomen en de misdadigheid zien van wat jullie je werk noemen.

Dus, artsen, hou op met mensen gezond en geschikt te verklaren om te verhoren, ook al zijn ze zwaar getraumatiseerd, om hen op te sluiten, om hen geboeid in een vliegtuig te hijsen. Artsen, hou op met te beweren dat mensen die ziek zijn het wel redden als ze worden teruggestuurd naar armoede en oorlog. Artsen, heb het lef eens je naam onder je advies te zetten. Nee, natuurlijk niet! Je zou zelf wel eens slachtoffer kunnen worden! Zieke geesten zijn jullie! Jullie zijn zelfs bereid om hongerstakers te dwangvoeden om de belangen van de staat te verdedigen.

Aan al wie meewerkt, hou op met collaboreren met dit regime van onuitputtelijke legale martelpraktijken!

En wij, die toezien? Hou op met toezien! Grijp in. Met hoe meer wij zijn, hoe meer we kunnen. Met vastberadenheid, met doorzetten. Er zijn verhalen bekend van passagiers in vliegtuigen die niet gingen zitten zodat een deportatie niet doorging. Je hoeft geen held te zijn, alleen maar het onrecht te onderkennen.

Laat de moed van vluchtelingen aanstekelijk zijn!

Wij, die machteloos zijn tegenover zoveel haat, zoveel macht en controle, worden wij dan ook nog geacht te zwijgen? Hou op met zwijgen! Doorbreek de machteloosheid. Niet meer zwijgen, de stilte doorbreken, de roep om verzet verspreiden. Daadwerkelijk in verzet komen! Tegenwicht bieden tegen een groeiend extreem rechts front dat zo hard brult en scheldt en roept om onderdrukking dat het alle andere geluiden overstemt. Keihard tegenwicht bieden, dat moet, dat kan niet anders, in woord én in daad.

De viering van bevrijdingsdag is een hol gebaar, het is bespottelijk. Dat dit een feit is, was dit jaar te zien aan het commentaar van twitteraars op het leggen van een krans door kinderen die hen niet blank genoeg waren. Bevrijding? Wiens bevrijding? Ook nu is er opslag van gegevens zoals vingerafdrukken en het verplicht dragen van identiteitsbewijzen, ook nu wordt de reden waarom mensen vluchten ongeloofwaardig genoemd en zijn dictators de beste vrienden van zich op de borst kloppende democraten.
De registratie van en controle op vluchtelingen op Europees niveau vraagt erom vernietigd te worden zoals op 27 maart 1943 het bevolkingsregister van Amsterdam werd vernietigd om de jodenvervolging onmogelijk te maken. Het is de enige daad die recht kan doen aan de oorlog tegen migranten in Europa. Want het ís oorlog.

Als je je moet verschuilen als je politie ziet, bang moet zijn voor invallen, voor razzia’s op straat, dan ís het oorlog. Als mensen bij elkaar worden gepakt in wat gerust moderne concentratiekampen kunnen worden genoemd, de verzamellocaties, de detentiecentra, waar mensen in afwachting zijn van deportatie, dan ís het oorlog. En in tijden van oorlog mogen zij die zich verdedigen willen kunnen, zich wapenen, sabotagedaden uitvoeren en andere mensen oproepen tot verzet. Mag dat niet, dan is de oorlog al dichterbij gekomen dan het leek. Dan zijn we niet ver meer verwijderd van de preventieve internering van mensen die in de weg lopen, van het bestraffen van mensen die een plek om te schuilen aanbieden.

Zijn we strafbaar als we hand in hand met de vluchtelingen uit protest de grens oversteken aanstaande zondag? Het zal mij een rotzorg zijn. Mijn vrijheid is niets waard zonder de vrijheid van een ander. Vindt dit hof mij strafbaar om wat ik nu allemaal zeg, en om wat ik heb gezegd en geschreven, al hetgeen het Openbaar Ministerie nodig vond in een dagvaarding te zetten? Dan zij dat zo. Ik zal mijn mond niet houden. Toen niet, nu niet, nooit meer fascisme!

Joke Kaviaar, laatste woord bij Hoger Beroep Gerechtshof Amsterdam 15 mei 2014

File: laatste-woord-hoger-beroep-15-mei-2014.pdf

[ENGLISH BELOW]

Komende donderdag 15 mei, dient bij het gerechtshof in Amsterdam het Hoger Beroep in de rechtszaak van de staat tegen Joke Kaviaar. Zij werd op 22 januari 2013 tot 4 maanden cel veroordeeld wegens het schrijven en verspreiden van vier teksten waarin zij de onderdrukking, vervolging, opsluiting en deportatie van vluchtelingen/ migranten zonder papieren, aanklaagt en tot actief verzet oproept.

Met de aanklacht en veroordeling wegens opruiing wil de staat het verzet tegen het onmenselijke asiel- en migratiebeleid afschrikken. Wij roepen daarom op om voor de rechtszitting in optocht vanaf de Dam naar het gerechtshof te lopen, terwijl we onderweg één van de verboden teksten, ‘Rara, wiens rechtsorde is het’verspreiden. (als muurkrant op PDF hier: http://13-september.nl/wp-content/uploads/2014/05/muurkrant-rara-rechtsorde.pdf ) Mensen zullen de tekst als muurkrant aanplakken en ook uitdelen aan omstanders. Bij aanvang zal de tekst publiekelijk worden voorgedragen door historicus Dennis Bos, auteur van het recente boek ‘Bloed en Barricaden’.

Doe mee! Als je wilt helpen plakken, mail dan even naar de Steungroep van tevoren: [email protected]. Neem zo mogelijk zelf materiaal (kwast, emmer, lijm) mee. De muurkrant ‘Rara , wiens rechtsorde is het’ is ook nu al via de Steungroep te verkrijgen. Je kunt hem per mail bestellen om hem in je eigen omgeving te verspreiden.

Als je niet aan deze optocht kunt deelnemen maar wel steun wil betuigen, kun je rechtstreeks naar de rechtszitting zelf gaan. Aanvang actie: 12.00 uur Dam, Amsterdam

Aanvang rechtszitting: 14.00 uur Gerechtshof, IJdok 20, Amsterdam Steungroep 13 september: http://13-september.nl/ Teksten Joke Kaviaar: http://jokekaviaar.nl/ Volg de actie (en de rechtszaak) via twitter of facebook: https://twitter.com/steungroep13sep https://www.facebook.com/events/459999987465113/

Het verspreiden van door de rechtbank verboden geachte tekst kan door de politie als een strafbare activiteit worden aangemerkt, deelname aan de actie behelst dus een zekere kans op arrestatie op grond van artikel 132 (verspreiding tot opruiing).

Daarom hieronder wat juridische informatie.

Voor deze actie staan de arrestantengroep en een advocaat paraat: Strafrechtadvocaat: Michiel Kuyp (Jebbink & Soeteman advocaten Amsterdam) vreemdelingenrechtadvocaat: Martijn Strooij (Hamerslag en van Haren advocaten Amsterdam) arrestantengroep: 06-42413496 (schrijf de namen van de advocaten en dit nummer op je arm of been en bel als je mensen opgepakt ziet worden of na arrestatie weer vrij bent)

Als je wordt opgepakt, vraag dan om deze advocaat en blijf ook om haar of hem vragen, ook al probeert de politie je wijs te maken dat deze advocaat het te druk heeft of dat ze diegene niet kan bereiken. Leg geen verklaring af. Je hebt het recht om te zwijgen, neem dit recht dan ook! Want alles wat je zegt over jezelf of andere mensen kan tegen jou of tegen anderen gebruikt worden.

Als je wordt gearresteerd voor een overtreding, bijvoorbeeld het betreden van verboden terrein, heb je niet het recht een advocaat te zien, met geluk kan je telefonisch met hem of haar spreken. Indien je je identiteit bekend maakt moet de politie je na 6 uur laten gaan (de uren tussen 12 uur ‘s nachts en 9 uur ‘s ochtends tellen niet mee, houd daar rekening mee), als je anoniem blijft (je krijgt dan een NN-nummer) kan je nog eens 6 uur worden vastgehouden.

Als je voor een misdrijf wordt gearresteerd heb je dus wel het recht je advocaat te spreken, voor het eerste verhoor. Voor sommige misdrijven kan je als je je bekend maakt maximaal 6 uur worden vastgehouden (bv. niet opvolgen van een ambtelijk bevel), voor andere misdrijven kan je in verzekering worden gesteld (bv. verzet bij arrestatie, vernieling). De inverzekeringstelling duurt maximaal 3 dagen. NN-ers kunnen altijd in verzekering worden gesteld. Na die drie dagen moet je worden vrijgelaten of voorgeleid worden aan de rechter-commissaris, die beoordeelt of je nog langer vastgehouden mag worden.

Soms worden mensen die anoniem blijven op het moment dat ze uit strafrechtelijke bewaring komen, gedreigd met vreemdelingenbewaring, omdat de politie hun identiteit en nationaliteit niet kent. Voor dat geval hebben we een vreemdelingenrechtadvocaat gevraagd stand-by te staan.

Bedenk je altijd voordat je naar een actie gaat of er dingen zijn die voor je geregeld moeten worden in het geval je wordt opgepakt. Als je werk moet worden afgebeld of je kat eten gegeven moet worden, zorg er dan voor dat er iemand is die dit kan doen en die het nummer heeft van de arrestantengroep. Als je besluit anoniem te blijven, zorg er dan ook voor dat er iemand is die weet waar je papieren zijn voor het geval je op een later moment besluit je identiteit wel kenbaar te willen maken. Als je medicijnen gebruikt, neem deze dan mee.

Mocht je op dit moment vragen hebben, dan kan je altijd contact opnemen met de arrestantengroep 06-42413496

[ENGLISH]

May 15: seditious action against prosecution Joke Kaviaar

Next thursday May 15, the appeal trial in the case of the state against Joke Kaviaar will take place at the high court in Amsterdam. On January 22, 2013, she was convicted to a 4 months jail sentence for writing and spreading four texts in which she denounces the oppression, persecution, incarceration and deportation of refugees/migrants without papers, and calls for active resistance.

With the charges and conviction for sedition the state wants to scare off the resistance against the inhumane asylum and migration policy. We therefore call for an action before the trial begins, to walk from Dam Square to the high court, while on our way we will spread one of the forbidden texts ‘Rara (Guess.. [1]), who’s legal order is it?’. (as wall poster on PDF here (in Dutch): http://13-september.nl/wp-content/uploads/2014/05/muurkrant-rara-rechtsorde.pdf / English translation: http://13-september.nl/wp-content/uploads/2013/01/Rara_whos_legal_order_is_it.pdf ) People will paste up the text as wall poster and also hand out to bystanders. At the beginning the text will be read publicly by historian Dennis Bos, author of the recent book ‘Bloed en Barricaden'(Blood and Barricades).

Join us! If you want to help paste, mail the Support group in advance: [email protected]. If possible bring your own material (brush, bucket, glue). The wall posters ‘Rara (Guess..), who’s legal order is it?’ can already be obtained from the supportgroup. You can order them by mail, to spread them in your own area.

If you cannot take part in the action but want to show your support, you can come directly to the trial. Start of action: 12.00 uur (12 pm) Dam square, Amsterdam Start of trial: 14.00 uur (14 pm) high court, IJdok 20,

Amsterdam Support group 13 september: http://13-september.nl/ Texts Joke Kaviaar: http://jokekaviaar.nl/ Follow the action (and the trial) on twitter or facebook: https://twitter.com/steungroep13sep https://www.facebook.com/events/459999987465113/

[1] RARA was also the name of an action group that took radical action (like arson attacks) against migration policy and South Africa apartheid. So the use of the word RARA has a double meaning, which comes to light as you read the whole text.

Spreading the text that has been forbidden by the court can be considered a punishable act, taking part in the action means a considerable arrest risk because of article 132 (spreading seditious material).

Therefore here below some legal information.

For this action the legal support group and a lawyer are available: criminal law lawyer: Michiel Kuyp (Jebbink & Soeteman advocaten Amsterdam) immigration lawyer: Martijn Strooij (Hamerslag en van Haren advocaten Amsterdam) legal support group: 06-42413496 (write the names of the lawyers and this nr. on your arm or leg and call it if you witness an arrest or when you are released after arrest)

If you are arrested, ask for the lawyer and keep asking, even if the police try to convince you that this lawyer is too busy or that they can not reach him or her. Do not make any statements to the police. You have the right to remain silent, use it! Because everything you say about yourself or other people can only be used against you or against anyone else.

If you are arrested for an offense, such as trespassing, you have no right to see a lawyer, with luck, you can call your lawyer. If your identity is known to the police they will have to let you go after 6 hours (the hours between 12 am and 9 am do not count, keep that in mind), if you remain anonymous (you will receive a NN number) they can keep you for another 6 hours.

If you are charged with a crime when you are arrested you have the right see your lawyer before the first time they interrogate/interview you. For some crimes can you be detained for up to 6 hours (e.g. non-compliance with an official order), for other crimes you can be held in custody; inverzekeringstelling (e.g., resisting arrest, vandalism). The detention lasts up to 3 days. People who remain anonymous can always be put in custody. After those three days you should be released or be brought to the investigating judge, who decides whether you will be held longer.

Sometimes people who remain anonymous are threatened with migrant detention when they are released from criminal custody, because the police do not know their identity and nationality. For this case we have a immigration lawyer on standby to assist.

Always think ahead before you go to an action whether there are things that you have to have arranged in case you are arrested. If your work must be called or your cat should be fed, make sure that there is someone who can do this and that this person has the number of the legal support group. If you decide to remain anonymous, also make sure that there is someone who knows where your papers are in case you decide later to reveal your identity. If you are taking medication, take it along.

If you currently have questions, you can always contact the legal support group 06-42413496

Op donderdag 15 mei, vandaag over zes weken, dient het hoger beroep in de rechtszaak tegen Joke Kaviaar. Het Openbaar Ministerie beschouwt een viertal op haar website gepubliceerde teksten als opruiing, pakte haar op 13 september 2011 op, hield haar enkele dagen vast, en klaagde haar aan. Op 22 januari 2013 volgde een veroordeling tot vier maanden gevangenisstraf. De verdediging tekende hoger beroep aan, en dat dient dus op 15 mei. De Steungroep roept mensen op om aanwezig te zijn, en van te voren deel te nemen aan de demonstratieve actie waarmee de verboden teksten openlijk onder het publiek zullen worden verspreid.

Joke Kaviaar nam en neemt via teksten krachtig stelling tegen de vervolging, opsluiting en deportatie van vluchtelingen, van migranten zonder verblijfspapieren, tegen racisme, tegen het migratiebeleid van de staat. Haar vrijheid om dit te doen wordt door haar veroordeling bedreigd. Dat is een aanval, niet alleen op haar, niet alleen op mensen die net als zij wil strijden tegen het onrechtvaardige migratiebeleid, maar vooral ook op vluchtelingen en migranten zelf om wiens vrijheid van beweging het gaat. Het is ook nog eens een aanval op het vrije woord zelf, een wapen dat in de strijd voor rechtvaardigheid onmisbaar is. Dat maakt de veroordeling van Joke Kaviaar tot een zaak die elke antiracist, elke activist voor rechtvaardigheid en iedereen die de vrijheid hoogacht, aangaat. Daartegen stelling nemen is en blijft noodzakelijk.

Daarom nodigt de Steungroep 13 september, gevormd om solidariteit tegenover de aanval op Joke Kaviaar te organiseren, mensen uit om naar het hoger beroep te komen, en ook vooraf aan actie deel te nemen. We willen in optocht vanaf de Dam in Amsterdam naar het gerechtsgebouw lopen en onderweg één van de de vier verboden teksten verspreiden onder het publiek “Rara, wiens rechtsorde is het?” Zo willen we laten zien dat wij het verbod op deze en de andere drie teksten niet alleen van de hand wijzen maar daadwerkelijk en openlijk naast ons neerleggen.

Komt allen en betuig je solidariteit!

Donderdag 15 mei

Verzamelen 12.00 uur, Dam, Amsterdam

Aanvang rechtszitting: 14.00 uur, Gerechtshof, IJdok 20.

Nadere informatie over de actie volgt over drie weken.

De verboden teksten zijn te lezen via deze pagina

Informatie over de gang van zaken rond het proces lees je hier

De website van Joke Kaviaar zelf

Op woensdag 6 APRIL 2011 steekt Kambiz Roustayi zichzelf in brand op de Dam in Amsterdam. Geshockeerde reacties alom. Niemand wil graag getuige zijn van zoiets. Het helpt mensen maar weer herinneren aan zaken waarvan ze liever niet willen weten. Tijd om de doofpot opnieuw kapot te slaan en een heel ander vuur te ontsteken”.

Dit is het begin van de tekst van één van de vier artikelen (‘Leers, het vuur en de dood’) op grond waarvan de schrijfster begin 2013 door de Haarlemse rechtbank tot vier maanden cel werd veroordeeld.

Met deze absurde veroordeling staat de vrijheid van meningsuiting van ons allemaal op het spel. Daarom geeft de steungroep 13 september de teksten alle vier op muurkrant uit. Dit is de derde. Op zaterdag 1 februari 2014 zal de steungroep deze uitbrengen tijdens 2dh5 in Den Haag. Eveneens wordt op zaterdag 1 februari tijdens 2dh5 een workshop Subversief teksten schrijven gehouden (17.30 – 19.00 uur).

Binnenkort wordt het hoger beroep inhoudelijk behandeld. Bij die gelegenheid zal het vierde artikel op muurkrant worden uitgebracht. Eerdere muurkranten kwamen uit op 1 november, tijdens de regiezitting van het hoger beroep, en tijdens de poetry jam Elk woord een vonk op 14 december.

Het schrijven/verspreiden van (verboden) teksten is slechts één van de vele dingen die mensen kunnen ondernemen tegen het onmenselijke migratie beleid. Dagelijks vinden vele in de wet verankerde misdaden plaats tegen mensen die ‘vreemdeling’ worden genoemd. Migranten (zonder papieren) worden structureel uitgesloten van de maatschappij. Ze worden gesloopt, vernederd en genegeerd. Op dit moment zitten duizenden mensen vast in grensgevangenissen, van wie velen wachtend op deportatie. En masse worden er mensen gedeporteerd, zowel volwassenen als kinderen. Zo’n 10.000 per jaar, volgens de officiële statistieken. Dat is gemiddeld 27 deportaties per dag. Rondom deportaties en detentie is een complete industrie ontstaan, waar bedrijven zoals BAM, Ballast Nedam, Strukton, en G4S flink van profiteren.

Daarom roept de steungroep 13 september op tot verzet tegen dit apartheidsregime. Verzet is nodig om de misdaden gepleegd door de Nederlandse staat, door de Europese Unie ofwel Fort Europa, te bestrijden. Verzet is nodig om het apartheidsysteem bloot te leggen. Verzet is nodig om de deportatie-industrie te saboteren, op alle mogelijke manieren. Verzet, omdat de tekst ‘Leers, het vuur en de dood’ vandaag de dag nog net zo van toepassing is: men hoeft slechts ‘Leers’ te vervangen door ‘Teeven’. Verzet, zodat de machine van uitbuiting, opsluiting en deportatie wordt stilgelegd en niet langer slachtoffers zoals Kambiz Roustayi kan eisen.

In de betere boekhandels en op andere plekken vind je vanaf komende week een stapel muurkranten met: “Leers, het vuur en de dood”.
Pak een emmer lijm en een kwast en breng de ‘opruiing’ aan op de muren. Maak je ‘medeplichtig’ aan opruiing door de verboden woorden overal in het zicht op te hangen. Laat zien dat justitie er nog een hele kluif aan zal krijgen om de noodzakelijke oproep tot verzet uit de publieke ruimte te verwijderen. Laten we anderen inspireren om in verzet te komen tegen het onmenselijke kapitalistische migratiebeleid.

Verspreid de verboden woorden!
Voor het verzet tegen de apartheid! Voor de vrijheid!

Steungroep 13 september
Verspreidpunten zijn hier te vinden
Download PDF Leers, het vuur en de dood

Vooraf aan deze (regie)zitting zullen muurkranten worden uitgedeeld met daarop één van de ‘opruiende’ teksten. Locatie: voor het Gerechtshof Amsterdam, IJDok 20, 13.30 uur!

Twee jaar geleden viel de nationale recherche ineens binnen bij het huis van dichteres en activiste Joke Kaviaar. Ze werd direct opgepakt en drie dagen lang in alle beperkingen vastgehouden. Haar ‘misdaad’ was het schrijven van teksten. Ze werd aangeklaagd voor opruiing. Anderhalf jaar later oordeelde de rechter dat ze er vier maanden voor de bak in moest.

Op 1 november begint het hoger beroep tegen deze belachelijke veroordeling. De Steungroep 13 September, die werd opgericht naar aanleiding van Kaviaars arrestatie, wil opnieuw indringend aandacht vestigen op deze belangrijke zaak.

Niet alleen Joke Kaviaar staat namelijk terecht. Met haar staat de vrijheid van meningsuiting van ons allemaal op het spel. Niet alleen Kaviaar moet sinds haar veroordeling steeds de stinkende adem van de mee lezende smeris in haar nek voelen, ook anderen kunnen niet meer de pen pakken zonder bang te moeten zijn om veroordeeld te worden voor het uiten van hun gedachten. De Steungroep 13 September is van mening dat mensen het recht hebben op opruiing. Justitie pakte Kaviaar op haar woorden, die opriepen, en nog altijd oproepen, tot verzet tegen de apartheid van het Nederlandse migratiebeleid. Een beleid dat niets minder verdient dan keihard verzet, in woord en daad.

Dagelijks vinden vele in de wet verankerde misdaden plaats tegen mensen die ‘vreemdeling’ worden genoemd. Migranten (zonder papieren) worden structureel uitgesloten van de maatschappij. Ze worden gesloopt, vernederd en genegeerd. Op dit moment zitten duizenden mensen vast in grensgevangenissen, van wie velen wachtend op deportatie. En masse worden er mensen gedeporteerd, zowel volwassenen als kinderen. Zo’n 10.000 per jaar, volgens de officiële statistieken. Dat is gemiddeld 27 deportaties per dag. Rondom de deportaties is een complete industrie ontstaan, waar multinationals zoals KLM en G4S bakken met geld aan verdienen. Deze moderne Endlösung vindt grotendeels plaats in de onzichtbaarheid. Verzet is nodig om de misdaden te benoemen voor wat ze zijn. Verzet is nodig om het apartheidsysteem zichtbaar te maken. Verzet is nodig om de deportatie-industrie te bestrijden, op alle mogelijke manieren.

Maar verzet in de vorm van tekst is blijkbaar zelfs al verboden. Niet de verantwoordelijke ambtenaren, ministers of directeuren moeten zich verantwoorden voor hun aandeel in het scheppen van apartheid; daarentegen worden degenen die zich verzetten en anderen oproepen dat ook te doen, vervolgd en veroordeeld. De autoriteiten hebben Kaviaar de mond proberen te snoeren.

Natuurlijk is ze dat niet gelukt. Allang zijn de verboden teksten op talloze plekken op het internet te vinden. Direct nadat bekend was geworden dat Kaviaar was opgepakt, verschenen er kopieën van haar ‘opruiende’ teksten en mirrors van haar website op het web. Een goede start. Het waren uitingen van solidariteit die hard nodig waren en nog steeds zijn. Deze reactie vraagt om navolging.

In de betere boekhandels en op andere plekken vind je vanaf heden ook een stapel muurkranten met een van de verboden teksten: “Waar blijft de Hollandse opstand?” Durf een stapje verder te gaan dan het snelle kopiëren/plakken van de verboden teksten op je website. Pak een emmer lijm en een kwast en breng de ‘opruiing’ aan op de muren. Maak je ‘medeplichtig’ aan opruiing door de verboden woorden overal in het zicht op te hangen, om alle voorbijgangers ermee te confronteren. Laat zien dat justitie er nog een hele kluif aan zal krijgen om de noodzakelijke oproep tot verzet uit de publieke ruimte te verwijderen.

Vooraf aan de regiezitting bij het Amsterdams hof worden bovendien ook de posters uitgedeeld. Dit gebeurt voor de deur van het Hof, IJdok 20, vanaf 13.30 uur. Hiervoor is ook een event op facebook aangemaakt.

Solidair met Joke Kaviaar! Verspreid de verboden woorden! Voor het verzet tegen de apartheid! Voor de vrijheid!

LIJST met plaatsen waar je de muurkrant kunt verkrijgen (deze wordt nog uitgebreid):
Fort van Sjakoo, Jodenbreestraat 24 1011 NK Amsterdam
De Rode Rat, Oudegracht 65, 3511 AD Utrecht

– De muurkrant vind je digitaal hier.
– De verboden teksten vind je hier.
– Lees hier het laatste woord van Joke Kaviaar tijdens haar rechtszaak.
– Zie hier een adressenlijst van rechtbanken en openbaar ministerie.
– Zie hier een blacklist van de deportatieprofiteurs: De Schandpaal.

Joke Kaviaar schrijft al jarenlang met scherpe pen opinieartikelen over migratiepolitiek, vluchtelingen, repressie, en de strijd tegen grenzen, voor vrijheid van beweging, tegen kapitalisme, voor solidariteit en vrijheid. Justitie heeft haar als doelwit gekozen om het verzet tegen detentiecentra en deportaties te beteugelen en heeft haar aangeklaagd wegens opruiing. Van de zaak tegen haar moet een dreiging uitgaan en dus werden en worden alle mogelijke middelen ingezet: arrestatie, huiszoeking, inbeslagnames, take-down van de website, en tenslotte de veroordeling tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van vier maanden op 22 januari jl.

Het heeft justitie niets mogen baten!

De teksten waar het om gaat, zijn juist meer gelezen. Mirrors van de gecensureerde en binnen een dag weer teruggezette website http://www.jokekaviaar.nl verschenen op nieuwe plaatsen op het internet, en Joke schrijft en publiceert nogal altijd felle aanvallen op de politiek, haar ambtenaren, en de op winst beluste detentie- en deportatieindustrie. Acties tegen de migratiebeheersing en de jacht op vluchtelingen gaan onverminderd door. De Nederlandse regering wil illegaliteit strafbaar stellen en er vallen regelmatig doden op straat, in detentiecentra en aan de buitengrenzen van het Fort Europa. De staat zal het verzet niet stoppen en zal er niet in slagen schrijvers zoals Joke Kaviaar de mond te snoeren. Elk woord een vonk! Elke vonk een vlam! Vuur aan de schenen van de macht!

Regiezitting; vragen over de betrokkenheid van de AIVD

Op 1 november gaat het nog niet over de aanklacht zelf, de inhoudelijke behandeling van de zaak wordt in het eerste kwartaal van 2014 verwacht. Tijdens de regiezitting wordt wel het verdere verloop van de behandeling in hoger beroep bepaald.
Joke’s advocaat Jeroen Soeteman heeft verbalisanten van de Nationale Recherche als getuigen opgeroepen en zal op 1 november vragen hen tijdens de inhoudelijke behandeling van de zaak onder ede te horen over de start van het onderzoek “Gulkana”. In het dossier is dit weggemoffeld onder een proces-verbaal waarin de verbalisant doet alsof hij toevallig al surveillerend op internet op de website met de ‘opruiende’ teksten stuitte. Waar het in werkelijkheid sterk naar riekt is dat de zaak door de AIVD in gang is gezet om informatie te vergaren door buitensporig huiszoeking en ander onderzoek te laten verrichten. Dat de AIVD veel aandacht heeft voor de artikelen van Joke Kaviaar is al duidelijk sinds 2009. In een rapport uitgebracht september jl. stelde de AIVD nog dat zij “doorgaat met het schrijven van opruiende en dreigende teksten”.

In het kader van het hoger beroep zal ook worden gevraagd de meer dan 300 bij de huiszoeking genomen foto’s aan het procesdossier toe te voegen. Daarvan zijn er nu slechts enkele aanwezig. Tot slot zijn er nog steeds vragen over de oorspronkelijk aanklacht ‘opruiing met terroristisch oogmerk’ waarmee Joke toen ze vastzat werd geconfronteerd. Het lijkt erop dat dit behalve intimidatie ook een manier is geweest om gebruik te kunnen maken van de bevoegdheden van de terrorisme wetgeving. Wat justitie daarmee precies gedaan heeft, is echter niet in te zien doordat de verzwaarde aanklacht niet meer in de dagvaarding staat. Al met al valt de hele zaak tegen Joke Kaviaar dus niet alleen te zien als een juridische testcase maar ook als regelrecht machtsmisbruik, waarvan het bewijs zorgvuldig is weggehouden uit het procesdossier.

Steun de strijd voor de vrijheid, in woord en daad! Hou deze website in de gaten voor updates!: Steungroep 13 september

De Steungroep 13 September, opgericht na de arrestatie van Joke Kaviaar in deze zaak, is van mening dat deze uitspraak viel te verwachten, bezien in het licht van het huidige politieke klimaat in Nederland en de staande jurisprudentie rond van de Hoge Raad voor wat betreft opruiing (art. 131 Wetboek van Strafrecht).

De uitspraak beperkt de vrijheid van meningsuiting: vanaf nu zijn Joke Kaviaar en andere publicisten die in geschrift scherpe kritiek uiten jegens staatszaken, aan banden gelegd. Door deze uitspraak is gevaarlijke jurisprudentie ontstaan voor verdergaande inperking van kritiek op de overheid.
Joke Kaviaar gaat in hoger beroep, omdat ze haar eigen recht om zich te uiten zoals in de door de rechtbank opruiend geachte teksten blijft verdedigen; als onderdeel van zowel een strijd voor het vrije woord tegen staatrepressie als van de strijd van vluchtelingen. De veroordeling is een schandaal, maar zal de strijd niet breken.

Joke Kaviaar werd op 13 september 2011 thuis gearresteerd en drie dagen in beperkingen vastgehouden. Ook vond er een huiszoeking plaats. Er werd haar ‘opruiing en verspreiding tot opruiing, met terroristisch oogmerk’ ten laste gelegd. Het ging daarbij om een aantal teksten waarin zij zich fel uitspreekt tegen het migratiebeleid. Een paar maanden later, in december, haalde het Openbaar Ministerie haar website uit de lucht. Deze werd een dag later door onbekenden weer online gezet en is nog altijd bereikbaar.

Na een langlopend onderzoek vond twee weken geleden, op 8 januari, eindelijk de zitting voor de meervoudige kamer plaats. Vier van haar teksten werden door het Openbaar Ministerie als zijnde opruiend aan de rechtbank voorgelegd. De eerdere aanklacht dat Joke Kaviaar bij de vermeende opruiing ook een terroristisch oogmerk had, kwam te vervallen. Dat doet het vermoeden rijzen dat deze verzwaring van de aanklacht ten tijde van de arrestatie, de huiszoeking, en gedurende het hele onderzoek enkel is toegevoegd als intimidatie, en om gebruik te kunnen maken van de vergaande opsporingsbevoegdheden uit de terrorismewetgeving.

Klik hier voor het persbericht van de rechtbank

Elk woord een vonk!

Het Openbaar Ministerie meent het recht te hebben om mij te vervolgen wegens wat het noemt ‘opruiing’. Feitelijk is het vervolging vanwege mijn mening, vanwege mijn schriftelijke aanvallen op de vernietigingsmachine die vreemdelingenbeleid heet.

In een artikel in het Noord Hollands Dagblad van zaterdag 29 december 2012 heeft een woordvoerder van het Landelijk Parket over de zaak die het tegen mij voert gezegd: “We vinden het vooral belangrijk dat ze terechtstaat en zich moet verantwoorden voor haar woorden.” Voor woorden dus… Woorden, waarvan ik er geen enkele terug neem. Ook heeft diezelfde woordvoerder gezegd: “De verdachte heeft er blijkbaar niets aan gedaan om te bewerkstelligen dat haar site verdween.”

Ook vandaag wordt het meer dan duidelijk: het Landelijk Parket wil dat ik mijzelf censureer, omdat zij het niet kunnen, want “Er is geen beginnen aan om zulke mirrorsites tegen te gaan.” zoals in het Noord Hollands Dagblad werd gezegd. De macht voelt zich onmachtig, en zint op wraak.

Het OM doet er alles aan dit proces te ontdoen van het politieke karakter ervan. Laat vooral de inhoud van de artikelen waaruit citaten in de dagvaarding zijn gezet, niet de kwestie zijn die aan de orde is. Het moet lijken alsof het hier vandaag alleen maar gaat over een individu dat strafbare dingen schrijft. Het is regelrechte criminalisering. Enerzijds wil het OM een politiek proces voeren. Anderzijds wil het dit proces van elke politieke inhoud ontdoen. Vandaar dat ik in dit laatste woord, veel woorden zal besteden aan de schande van dit proces dat ter verdediging van een racistisch ‘asiel’beleid, dat geen asielbeleid is, wordt gevoerd, met als doel om tegenstanders ervan uiteen te drijven. Ook zal ik hier de aanklachten tegen de staat wegens misdaden tegen vluchtelingen voortzetten. Want, wil het OM mij vervolgen om mijn mening, mijn woorden, dan kan het mijn mening en mijn woorden krijgen! Het enige recht dat gedaan kan worden in dit proces, is deze aanklacht naar voren te brengen.

Dit is een politiek proces. Dat blijkt uit de in het dossier geformuleerde doelstellingen van het onderzoek Gulkana. Deze zijn, naast ‘doen ophouden feit’: ‘ontmoedigen van verdachte en groepering’ en ‘signaal afgeven naar verdachte, groepering en bevolking’.

Het OM bedrijft politiek door hier niet alleen een proefproces te voeren om te zien hoever men de vrijheid van meningsuiting kan beknotten voor al wie de staat op het beleid aanvalt, maar ook een showproces, een Barbertje-moet-hangen proces, een proces dat anderen die het wagen om hun mond open te doen, moet ‘ontmoedigen’. Een proces dat anderen die het wagen om daadwerkelijk in actie te komen moet ‘ontmoedigen’: de ‘groepering’. Het is allemaal vergeefs geweest, al dat ontmoedigen. Dan rest het OM tenslotte niets anders dan een afstraffing te eisen, en dit gebeurt op politieke gronden.

Ik zeg ‘t het Openbaar Ministerie en de rechtbank hier voor mij: Geen van u zal in staat zijn om de aanklachten tegen de staat en het kapitalistische systeem te doen verdwijnen. En opnieuw: Geen woord neem ik terug. Sterker nog: ik zal de aanklachten herhalen en uitbreiden. Het lijkt mij niet dat ik aan het OM, noch aan enige rechtbank, noch aan welke vertegenwoordiger van de staat dan ook, de verplichting heb mij te verantwoorden, of het nu is voor woorden die oproepen tot noodzakelijk verzet of voor feitelijke daden van noodzakelijk verzet.

Met noodzakelijk verzet bedoel ik: het verzet dat nodig is ter verdediging van onderdrukte individuen die voor hun veiligheid, hun vrijheid en hun leven te vrezen hebben. Verzet dat de staat als geweld bestempelt, zodat het daarmee als misdaad kan worden beoordeeld en afgedaan. Verzet dat niet wacht tot het te laat is, maar in de aanval gaat. Verzet dat zich niet wil meten met de macht en het geweld van machthebbers, maar dat anti-autoritair is, dat kapot maken wil, wat het kapot maken rechtvaardigt, namelijk de vele malen grotere vernietiging die het instandhouden van die macht en van het geweld van die macht met zich mee zou brengen. We hoeven maar te kijken naar de verborgen genocide, gepleegd door de verenigde Europese democratische rechtstaten in hun ijver om de landen te ontdoen van immigranten. Ik noem hier zes van de slachtoffers uit de onvolledige lijst van in Nederland gevallen doden, die ons ter ore komen:

9 april 2012: Alain Hatungimana (36 jr., uit Burundi) moest het land uit en pleegde zelfmoord om ervoor te zorgen dat zijn kinderen wel konden blijven, een zoon van 14 en een dochter van 12. De moeder was in Burundi al vermoord.

29 december 2011: onbekende man (41 jr., uit Sri Lanka).

Dood gevonden in het aanmeldcentrum op Schiphol een dag nadat hij te horen had gekregen dat hij geen asiel kreeg. Hij had eerder ook al zelfmoordpogingen ondernomen.

22 december 2011: Predrag Molnar (40 jr., uit Servie)
Cellencomplex Noord-West Amsterdam (Meer en Vaart). Dood in zijn cel aangetroffen.

22 augustus 2011: James … (uit Liberia)
AZC Echt: Stak zichzelf na een gesprek met de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) in brand en is 20 dagen later overleden aan zijn verwondingen.

6 april 2011: Kambiz Roustayi (36 jr., uit Iran)
Heeft zichzelf in brand gestoken op de Dam in Amsterdam en overleed de dag erna aan zijn verwondingen. Zijn situatie was uitzichtloos, asiel afgewezen. Hij moest na 11 jaar van procedures terug naar Iran waar hem martelingen en de dood wachtte.

september 2010: Nezam Azimi (60 jr., uit Afghanistan)
Na een afgewezen asielverzoek en daaropvolgend gedwongen vertrek in augustus 2006, is hij ontvoerd, gemarteld en vermoord door de Taliban in Kabul, Afghanistan.

Zij zijn niet de enigen! Er zijn ook meermalen mensen op de vlucht voor een inval van de vreemdelingenpolitie doodgevallen vanuit een flatgebouw: Michael Osey, 4 oktober 2004. Een onbekende man uit Pakistan, 29 juli 2010. Dit soort invallen zijn gemeengoed, net als het omsingelen van trams om er mensen uit te vissen, ID controles bij stations, en razzia’s in cafe’s zoals het Grand Café in Amsterdam Zuid Oost op 16 juni 2007. Gemeengoed is ook de jacht op domestic workers zoals in het najaar van 2011, met dank aan de collaboratie van Connexxion buschauffeurs die het verdacht vonden dat vrouwen ‘met een negroïde uiterlijk’ in de bus naar Heemstede en Bloemendaal zaten…

De jacht is al vele jaren permanent geopend! De sabotage van de machinerie die de staten en hun politici hanteren om deze jacht en hun massamoord vol te houden, is in elk opzicht legitiem. Dát verzet, dát is noodzakelijk verzet. Het opgelegde gegeven dat er een wet is die dit strafbaar stelt, betekent nog niet dat deze wet rechtvaardig is en dat wij ons er aan zouden moeten houden. Als verzet ophield bij de grenzen van de wet, was de strijd allang gestaakt!

Wetten worden per definitie van bovenaf opgelegd. Geen mens heeft gevraagd om het invoeren van de identificatieplicht, die veelvuldig wordt gebruikt om mensen zonder verblijfspapieren op hun aanwezigheid in dit land te betrappen. “Ausweis bitte!” Die wet dient niets anders dan mensenjacht. Velen protesteren thans tegen het invoeren van de strafbaarstelling van de zogenaamde ‘illegaliteit’, zoals ooit ook mensen protesteerden tegen het invoeren van de koppelingswet die het mensen zonder papieren onmogelijk maakt om te werken en die hen in de handen van malafide werkgevers drijft. Het Dublin verdrag dat mensen het onmogelijk maakt om in een tweede Europees land een asielverzoek in te dienen, de nieuwe Europese terugkeerrichtlijn die inreisverboden van vijf jaar en langdurige detentie in het Fort Europa regelt; al deze wetten, al deze verdragen, het is alles ontworpen door regeringen die barrières wensen op te werpen tegen mensen die een beter bestaan zoeken in Europa. Het zijn wetten, ontworpen door hoge ambtenaren en politici met een nationalistische agenda, die geen enkele rechtvaardigingsgrond hebben, anders dan het hebben van de macht en middelen om het uit te voeren.

In de zaak tegen mij komt het OM aan met een wet die zegt dat het oproepen tot verzet strafbaar is, een wet die in het verleden al tegen menig politiek activist werd ingezet om deze als voorbeeld voor anderen te stellen. Mijn antwoord op die wet is, dat ik die wet zoals zoveel wetten niet als maatstaf voor mijn handelen zal zien. De maatstaf is menselijkheid, solidariteit, vrijheid, consensus, gelijkheid, eerlijke verdeling van welvaart, zonder bazen en hierarchie, een samenleving zonder uitbuiting van grond, water, dier en mens. Een wet is niets meer dan letters in een boek. Een boek dat in dit proces de lat is waarlangs de aanklachten van het OM worden gelegd, waar straf mee wordt toegemeten, maar dat niets zegt over de misdaden die het toelaat.

Vrouwe Justitia heeft geen blinddoek voor, Vrouwe Justitia heeft oogkleppen op.

Ik klaag aan, alle wetshandhavers en – uitvoerders!

Om te beginnen:

Laat het Openbaar Ministerie zich verantwoorden voor de intimidatie en censuur van politieke tegenstanders onder het mom van staatsveiligheid, het vullen van cellen met afgeschreven mensen onder het mom van openbare orde, het in stand houden van de illusie dat we het straffen en opsluiten van mensen nodig hebben, met als enige doel de bouw van meer gevangenissen te rechtvaardigen en hier munt uit te slaan,

Ik klaag aan, de ontwerpers van de wetten, de natiestaten en hun grenzen!

Om te beginnen:

Laat de vertegenwoordigers van de staat zich verantwoorden voor de stelselmatige vernietiging van mensen, gegoten in het geïnstitutionaliseerde racisme dat in hun wetten is vastgelegd, laten zij zich verantwoorden voor het aanzetten tot vreemdelingenhaat.

Wat willen zij ondernemen tegen deze aanklachten? Laat elk woord een vonk zijn! Vonken in de dorre grond van het zwijgen toedoen. Elk woord een vonk. Elke zin een lucifer. Elke tong een vlam. Bommen. Granaten. Molotovcocktails. Vuur aan de fundamenten van de wet. Laat het verzet ontbranden! Mogen die woorden niet? Vreest de gevestigde orde, vertegenwoordigd door paternalistische officieren van justitie en rechters voor wie het wetboek heilig is, door schrijfttafelmoordenaars en schietgrage politieagenten, door op vluchtelingen jagende ministers en staatssecretarissen, vreest deze die woorden? Laat dan elk woord meer verzet aanwakkeren!

Hoeveel woorden zijn daarvoor nodig? Feitelijk geen enkele, want meer nog wordt het verzet aangewakkerd door de repressie van de staat zelf. Deze wordt steeds zichtbaarder, ook al trachten de beulen, die namens de staat optreden tegen demonstraties van vluchtelingen die het gewaagd hebben zichzelf zichtbaar te maken, om hun mishandelingen te verhullen. Zij gebruiken grof geweld en zorgen dat dit buiten de ogen van toeschouwers en media gebeurt, zoals dat steeds gebeurt in cellen en vliegtuigen, in boeien en knevels, in slaan, schoppen en verstikken. Het geweld dat de staat elke dag pleegt om mensen hun recht op bestaan te ontzeggen is georganiseerd, gemechaniseerd, geperfectioneerd en gelegaliseerd. Zonder dat geweld kan het systeem niet functioneren.

In het jaar 2004 schreef ik in het artikel ‘Stop Deportaties – Een statement tegen de Stilte’:

Gaan we stemmen laten horen die nu worden genegeerd? Gaan we demonstreren en bezetten, gaan we parlementair goedpraten in verhoogde regeringszetels verstoren met onze kreten? Het is wel het minste! Gaan we slopen de centra die als kampen dienen voor ongewensten, gaan we vliegtuigen volgestopt met geboeide mensen aan de grond houden?

En:

Wat zou het, als we ook maar een beetje voelen wat die mensen voelen, die de vrijheid al een leven lang wordt afgenomen? Wat zou het? Want wat is onze vrijheid waard zonder de vrijheid van een ander? Want wat is mijn vrijheid dan waard? Het is de vrijheid van een beul, die zelf geen vuile handen maakt.

Het woord ‘deportatie’ mocht van toenmalig minister Verdonk niet worden gehoord. Jan Pronk, destijds voorzitter van de Vereniging van Vluchtelingenorganisaties Nederland, sprak eind januari 2004 van deportaties, en moest het woord van Verdonk ‘terug nemen’. Laat Verdonk de deportaties terugnemen! Maar weg is weg, uit het oog, uit het zicht, de dood ingejaagd. Deportatie, dat is mensen oppakken, het land uitgooien en niet meer omkijken.

Telkens wanneer het woord ‘deportatie’ wordt gebruikt, wordt het afgedaan als ongepast omdat het een vergelijking zou trekken met deportaties in de Tweede Wereldoorlog. De schuldigen trachten telkens kritiek van tafel te vegen en tegenstanders het zwijgen op te leggen, omdat ze bang zijn voor de spiegel die hen wordt voorgehouden!

In ‘Stop Deportaties – Een statement tegen de Stilte’ schreef ik voorts:

Vernietig de instrumenten die ter deportatie worden gehanteerd, zoals u in oorlog zou doen, en ga voor de deuren van de huizen staan waaruit mensen worden afgevoerd.

En:

Alles is mij liever dan medeplichtig te worden gemaakt aan de misdaden van de staat. Niet in mijn naam, nog langer te zwijgen. Niet in mijn naam.

Ik ben in de negen jaar die sindsdien zijn verstreken niet van mening veranderd, en trouw lazen AIVD, politie en justitie alles wat ik schreef. Alsof de woorden een dreiging waren die elk moment tot ontploffing kon komen. Het beleid verergerde, voorzover dat nog mogelijk was en ongeacht welke partijen de regering vormden, ongeacht wie er verantwoordelijk was voor immigratie en asiel.

Oktober 2006: Verdonk sluit een prestatiecontract met de politiekorpsen waarin wordt afgesproken dat zij in het jaar 2007 12.000 illegalen moeten vangen, in ruil voor een forse financiële beloning. Om dat te bereiken moeten om te beginnen 40.000 ‘vreemdelingen’ worden aangehouden om hen op hun papieren te controleren. De vangstquota moeten worden gehaald!

Na Verdonk kwam Albayrak, die voor de show een generaal pardon afkondigde waarbij heel veel mensen buiten de boot vielen. Er was namelijk geen sprake van een pardon en Albayrak toonde zich sluwer en harder dan Verdonk. Na Albayrak kwam Leers, die de politie met speciale smartphones uitrustte om op straat vingerafdrukken van mensen te kunnen nemen. Het is juli 2011 als hij zegt: “De apparaatjes worden onder meer ingezet voor de intensievere controle op illegale vreemdelingen”.

Na Leers is het nu de beurt aan Fred de vluchtelingenjager Teeven, die zich op de borst klopt dat er een kinderpardon komt, en opnieuw wordt een vals pardon opgeworpen om de klopjacht die hoog op de politieke agenda staat te maskeren.

Ze hebben allemaal één ding gemeen, en niet alleen met elkaar, maar ook met de rest van alle politieke partijen in het Nederlands en Europees parlement: het Fort Europa voor de Europeanen, analoog aan Nederland voor de Nederlanders en Eigen Volk Eerst.

Wie afgewezen wordt, moet vertrekken, goedschiks of kwaadschiks maar altijd onder dwang. Een dwang die bestaat uit intense controle, het ontzeggen van rechten op onderdak, eten en zorg, en opsluiting voor onbepaalde tijd. Te stellen dat er zoiets is als vrijwillig vertrek is zeggen dat er zoiets is als vrijwillige vlucht. Het bestaat niet. Mensen vluchten niet omdat zij het willen, maar omdat ze ertoe genoodzaakt zijn.

Een selecte minderheid van uit het eigen land vandaan getrokken migranten die men kennismigranten noemt, wordt verkozen tot bruikbare aanwinst ten behoeve van het economisch welvaren van dat zwaarbewaakte Fort. Als je hebt kunnen studeren, als je geld hebt, dan ben je meer dan welkom, een paradepaardje voor de schijntoleratie. Wie alle reden heeft om met achterlating van familie, egodocumenten, een eigen lapje grond of nering, hals over de kop te vertrekken, kan een enkele deportatiereis retour land van afkomst krijgen.

Ik klaag aan, de uitvoerders van de wetten van apartheid, die blindelings bevelen uitvoeren!

Om te beginnen:

Laat ambtenaren van de Immigratie- en Naturalisatie Dienst, de Dienst Terugkeer en Vertrek, de geüniformeerde wapendragers van politie en marechaussee, de sleuteldragers van de gevangenissen zich verantwoorden voor hun bijdrage aan de stelselmatige vernietiging van mensen, gegoten in het geïnstitutionaliseerde racisme dat in de wetten is vastgelegd.

De ambtenaren die werken voor de IND vinden allemaal dat zij alleen maar hun werk doen, net zoals op mensen zonder papieren jagende politiemensen dat vinden, of bewakers in gevangenissen, of de marechaussee die mensen gekneveld in het vliegtuig hijst. Te zeggen dat het alleen maar je werk is, is je er makkelijk vanaf maken, kritiekloos, zonder gene!

Hoe kunnen jullie de slaap vatten ‘s nachts? Hoe kunnen jullie tegenover iemand zitten en de burocraat uithangen die alleen maar regeltjes uitvoert? Het stempel ‘uitgeprocedeerd’ of ‘ongewenst’ op een dossier plakken is niet hetzelfde als het afschrijven van een boek in de bibliotheek. Het verwerpen van mensen en hun noden is niet hetzelfde als het weggooien van consumptieproducten omdat deze over de houdbaarheidsdatum zijn. Het is niet hetzelfde als het vernietigen van een partij drugs die bij een inval in beslag is genomen. Het zijn ménsen die worden genummerd en geclassificeerd, die worden onderverdeeld in categoriën als ‘economisch asielzoeker’ en ‘politiek asielzoeker’ om de één als profiteur te kunnen afschilderen en de ander terug te sturen zodra het volgens de minister zogenaamd veilig zou zijn. Maar erger nog: een vluchteling mag zich pas vluchteling noemen zodra de IND dat heeft beslist! Het zijn mensen die tenslotte bij herhaling als waardeloos en overtollig als afvalproduct op de grote hoop worden gegooid. De reden van hun komst naar hier doet er niet toe. Wegwezen! Voor de gelukkigen die wel mogen blijven zijn er tenslotte de immigratieregels om er op te wijzen dat zij zich volledig dienen te assimileren aan de Nederlandse samenleving, dat zij niet de kleinste misstap mogen begaan, of anders is het linea recta retour afzender, als een pakketje in de post.

Al jullie, die ambtenaren zijn, en voldoen aan de bevelen om dit alles uit te voeren, jullie hebben bloed aan je handen, net zoals de politici dat hebben, of je nu directeur bent van de IND of de bewaker die voor beveiligingsbedrijf G4S werkt en met een spoedcursusje opsluiten aan het werk is gezet in een uitzetcentrum: de beslissing om het wel of niet te doen is aan jullie.

Werkt niemand mee, dan valt er niks uit te voeren. Zijn er geen radertjes meer beschikbaar om de kapotte te vervangen, dan loopt de deportatiemachine vast.

Ik klaag aan, de architecten, de ingenieurs, de bouwbedrijven, die gretig de opdrachten van de staat om gevangenissen te bouwen naar zich toe trekken!

Om te beginnen:

Laat de directeuren en megalomane projectmanagers en ontwerpers met hun vette bankrekeningen en hun villa’s in Wassenaar, het Gooi, en andere gouden randjes ver van alle armoede, die intussen een hulp in de huishouding inhuren die geen papieren heeft en die als gebaar van liefdadigheid tegen schamel loon wordt gebruikt om de vuile handen wit te wassen, laat hen zich verantwoorden voor hun Quote 500 rijkdom verkregen over de ruggen van de afgedankte medemensen.

De afgelopen jaren zijn twee grensgevangenissen gebouwd volgens een constructie van Publiek Private Samenwerking, op Rotterdam Airport en op Schiphol West. De laatste is sinds kort in gebruik genomen en zit nu al vol met wanhopige mensen die voor een leven in vrijheid naar Nederland zijn gekomen. Dagelijks zien zij vliegtuigen over de luchtplaats en de cellen vertrekken. In elk vliegtuig zit misschien wel een lotgenoot geboeid en gekneveld tussen bewakers die het minste verzet direct de kop in zullen drukken.

Bedrijven als Ballast Nedam, Strukton, BAM, EGM Architecten, ISS Facility Services en vele anderen streden om de aanbestedingen voor de nieuwe grensgevangenissen binnen te halen. De poorten naar de hel die zij hebben gebouwd, verkocht aan de buitenwereld als gouden kooien, zijn bunkers met maar één onverbiddelijk doel: het deporteren van mensen. Ze dachten dat ze daar trots op konden zijn en vergisten zich deerlijk! Lange zwarte lijsten van grote en kleine bedrijven laten de schande zien die zij op zich hebben geladen.

Deze gevangenissen zijn niet alleen ontworpen, gefinancierd en gebouwd door de bedrijven maar zij voeren er ook 25 jaar lang het beheer over. Tel uit je winst! Tel uit je slachtoffers! Ligt er ook maar één cellentekenaar wakker van zijn ontwerp? Welnee! Slechts dan wanneer activisten het symbool van het bloed op hun stoep achterlaten. Dat noemen ze dan terreur. Maar zij weten niet wat terreur betekent!

Ik zeg hen: jullie zijn partners in de oorlog die de Europese natiestaten aan migranten hebben verklaard. Een onzichtbare oorlog. Een oorlog zonder ruchtbaarheid. Maar wij zullen de oorlog aan het licht brengen! En mensen aan wie de oorlog is verklaard, hebben het volste recht zich hiertegen te verdedigen, en daarin medestanders te zoeken en te vinden. Bij verzet in oorlog horen sabotage-handelingen. Bedrijven die het op zich nemen het opsluiten en deporteren van oorlogsslachtoffers te faciliteren, zullen doelwit zijn tot zij stoppen met hun investeringen in de neo-liberale strafstaat. Jullie allen zijn deel van het systeem dat draait op jullie financiële injecties en onophoudelijke lobby. Jullie zijn de multinationals die aan de touwtjes van de politiek trekken, en de politiek doet alsof het de kiezers zijn die het voor het zeggen hebben. Dat, in het kort, is jullie rol. Een hoofdrol, welke achter de schermen wordt gespeeld.

Feitelijk zijn het de multinationale bedrijven met hun zucht naar economische overheersing die verantwoordelijk zijn voor elke politieke beslissing, voor elke wet die de winsten moet garanderen. Bijvoorbeeld: de ‘vreemdelingenwet’, een wet, die louter gericht is op ‘De Vreemdeling’, zoals mensen in de verstikkende procedures steevast worden genoemd. Het richten van een wet op een groep mensen die apart wordt gezet en wordt aangeduid als ‘De Vreemdeling’ is geïnstitutionaliseerd racisme, apartheid. Het stelt ‘De Vreemdeling’ aparte regels en legt hen beperkingen op. De wet draait de bewijslast om. Wie niets kan bewijzen, wordt afgewezen. Binnengekomen met een vals paspoort? Terug ermee! Waarom iemand een vals paspoort heeft, is geen vraag die in het vocabulaire van de IND voorkomt. Waarom iemand in de haast van de vlucht geen bewijzen van huis heeft meegenomen, is ook niet van belang. Papieren, papieren, papieren. Je hebt ze niet, dus je krijgt ze niet. Een mens is in deze allesvermalende molen van ondoorzichtige procedures niets meer dan de documenten die IND ambtenaren en rechters ervan maken. Niet te volgen en doelbewust onbegrijpelijk maakt het de mensen kansloos. Het is hierom dat vanachter de tralies van de grensgevangenissen zo vaak de roep “Waarom?” klinkt. Het systeem is namelijk niet eerlijk in het beantwoorden van deze vraag. Het zegt niet de waarheid, die is:

Omdat wij, de leiders van de regeringen en de directeuren van de multinationals en de banken samen hebben besloten dat wij onze rijkdom voor onszelf willen houden. Voor ‘onze’ mensen. Voor ‘onze’ economie. Omdat wij, de neo-kolonialistische heersers van de moderne tijd, uit den vreemde alleen alles willen halen wat lekker is, wat geld waard is, waarvoor we weinig of niets hoeven te betalen.

Het VOC heeft niet opgehouden te bestaan, het heeft slechts een andere naam gekregen en is gemoderniseerd!

Omdat wij, de grote verspillers en afvaldumpers van de mondiaal georganiseerde afgraving van de ontwikkelingslanden, onze welvaart bouwen op de puinhopen die wij achterlaten wanneer een land of regio niet meer rendabel is. En wij, dat is ons Fort Europa hier, de Verenigde Staten aan de andere kant, en Australië down-under. Van ons, voor ons, en let vooral op het woord ‘ons’.

Ik klaag aan, de neo-koloniale, neo-liberale, nationalistische vertegenwoordigers van de apartheid, de democraten met hun neerbuigende houding ten opzichte van vluchtelingen en hun angst voor protest en verzet, voor de waarheid dat hun democratie een dictatuur is en als zodanig zal worden aangevallen.

Om te beginnen:

Laat de vertegenwoordigers van de huidige regering van de staat die zich Nederland noemt, en al hun voorgangers, laat hen zich verantwoorden voor hun decennialange hetze, die zijn gelijke vindt in Goebbels’ herhalen van de leugen tot het volk het wil geloven, laat hen zich verantwoorden voor de chantage en de dreigementen, voor het vermorzelen en gekmaken van mensen, laat hen zich verantwoorden voor elke wet waarmee zij schermen om alle verantwoordelijkheid voor moorden en zelfmoorden verre van zich te houden.

Vandaag wijs ik Fred Teeven, Ivo Opstelten, Mark Rutte, Diederik Samson en Lodewijk Asscher aan als de politieke hoofdverantwoordelijken. Velen gingen hen voor, maar het excuus dat elk van hen slechts beleid van een voorganger uitvoerde, gaat niet op. Het is een keus om uit te voeren en niets terug te draaien. Het is een keus om de ingeslagen weg voort te zetten. Het is een keus een marionet van het kapitalisme te zijn. Het excuus dat zij doen wat ‘de kiezer’ wil, waarvoor ‘wij met ons allen’ gekozen hebben, gaat niet op. De langdurige vuilspuiterij vanuit de politiek is wat het mogelijk heeft gemaakt mensen ertoe te bewegen met de grote misdaden namens ‘ons allen’ akkoord te gaan. Maar het is NIET IN MIJN NAAM dat dit gebeurt!

Vreemdelingenhaat wordt net als graan gezaaid en vervolgens geoogst. Geraffineerd, geleidelijk, ongemerkt. In de tachtiger jaren mocht men van Janmaat en zijn Centrum Partij en zijn Centrum Democraten nog hardop zeggen dat zij fascisten waren. Zijn ideeën zijn nu gemeengoed en beleid. Het is geen excuus om hiervan alleen Wilders de schuld te geven. Vele politici schurkten tegen deze Grote Blonde Dood aan om de stemmen van het electoraat terug te winnen. Zij voedden de gedachte en gingen ermee vandoor. Geen enkel politicus heeft een geldig excuus om niet verantwoordelijk te zijn.

Nederland loopt in de grootheidswaanzin van het zwaar bewaakt continent Europa steeds voorop. Op dit moment drukt het de strafbaarstelling van de door de staten zelf bedachte ‘illegaliteit’ door. Albayrak werd in oktober 2009 door de Franse staatssecretaris van justitie tot Ridder geslagen in het Legioen van Eer, voor het helpen tot stand te laten komen van het Europees Pact immigratie en asiel. Diezelfde Albayrak sloot in 2007 alle noodopvang voor afgewezen vluchtelingen.

Sinds november 2011 pikken de vluchtelingen het niet meer dat ze als derderangs burger, als untermensch, worden behandeld. De eerste tentenkampen bij de vrijheidsbeperkende locatie Ter Apel waren het begin van iets dat niet meer te stoppen is: het krachtige verzet van de vluchtelingen met hun tentenkampen, in storm, regen, vorst en sneeuw. De moed van de vluchtelingen die zich tot dan toe hadden verscholen uit angst voor arrestatie en deportatie, laten we het dáár eens over hebben!

Ik citeer Fred Teeven over de strafbaarstelling van wat nog steeds heet ‘illegaliteit’:

“Het gaat erom dat illegaal verblijf hier onaantrekkelijk wordt. Dan krijg je een verdrijvingseffect”

“Het begint ermee dat die mensen weg moeten gaan. Als je gewoon vertrekt, word je ook niet uitgebuit”

“Het is een normstelling. Mensen worden met hun neus op het feit gedrukt dat ze echt Nederland moeten verlaten.”

Mark Rutte zegt: “Nederland laat aan de rest van de wereld weten dat illegaal verblijf hier niet toegestaan wordt. We nemen de aanpak serieus.”

De dappere verdedigers van Nederland tegen de enge buitenlanders willen een statement maken naar de rest van de wereld. ‘Verdrijving’. ‘Normstelling’. ‘Aanpak’. Gaat het over zware jongens die elkaar lopen te liquideren, gaat het over bendeoorlogen? Nee, het gaat over mensen die hier ZIJN. Hen uit te roken, dat is het plan. Maar er wordt niemand uitgerookt. Het is zoiets als een gevangenis in brand steken en dan zeggen dat mensen naar buiten moeten gaan als ze niet willen stikken in de rook, als ze niet levend willen verbranden. Reuze adequaat, om met Verdonk na de Schipholbrand te spreken. De ministerraad die hier op verzoek van Fred Teeven mee heeft ingestemd, vraagt erom dat er doden gaan vallen. In juridische termen zal er dan minstens sprake zijn van voorwaardelijke opzet bij het veroorzaken van de dood van mensen. Ik noem het: MOORD. We kunnen het allemaal zien aankomen. Het wachten is op de eerste die zich op het Plein voor het Binnenhof overgiet met benzine omdat er geen andere weg meer is uit de ellende. Vele mensen zullen zien hoe hij een lucifer afstrijkt. Vele mensen zullen met afschuw reageren dat ze het hebben moeten aanzien. Maar dan is het al te laat.

“Je kunt demonstreren tot je een ons weegt, maar je krijgt geen verblijfsvergunning als je in een tentje gaat zitten.” zei Teeven over de in tentenkampen actievoerende vluchtelingen. Al die vluchtelingen die ondanks deze uiting van Teeven toch volhard hebben, die om te beginnen hun leven riskeerden om dit land te bereiken, die verdienen het grootste respect van ons allen.

Weggezet als kampeerders, of als zielige asielzoekers, zijn zij het die op dit moment de toon aangeven en het verzet een gezicht en nieuwe impuls geven. Duizenden woorden kan ik schrijven, maar ze zijn ook en nog beter te lezen in de ogen van elk van hen die tegenover mij gaat zitten en zijn of haar verhaal vertelt en zich langer weigert te laten onderdrukken en pacificeren. Verhalen zoals zovelen zijn het, welke allen één ding gemeen hebben: het zijn allemaal mensen die als verschoppelingen over de aarde worden heen en weer gejaagd omdat ze voor het kapitalistisch systeem geen stuiver waard zijn. Geen stuiver voor hun eigen leven, zelfs niet voor hun slavernij. Wel heel veel geld om hen te misbruiken en te bestrijden. Geld voor tirannen en miljoenencontracten, geld voor olie en grondstoffen. Geld voor Frontexfregatten om mensen in de zee te laten verzuipen, voor het opleiden van grenswachters, voor muren en hekken, prikkeldraad en NATOdraad, voor camera’s en tal van technische snufjes om verstekelingen te betrappen in de ruimen van vrachtwagens en vliegtuigen, verstopt in containers met plastic zakken over hun hoofd, en in schepen. Geld voor ‘State of the Art’ computer systemen, verregaande registratie voorzien van nummers en vingerafdrukken. Kortom: geld voor moord en mishandeling, voor vervolging en opsluiting, geld voor chantage en bedreiging.

Maar het is gedaan met het zwichten en dus steken vluchtelingen van een grote verscheidenheid van bevolkingsgroepen de koppen bij elkaar en worden verschillen overbrugd. En dus staan vele mensen klaar om hen in hun strijd te steunen. Van tenten en slaapzakken, eten en zeilen, demonstraties en acties, tot verzet. Ik ben slechts één van die vele mensen. En ik zeg hier en nu voor de zoveelste keer: GENOEG! Het moet uit zijn met het tegen elkaar uit spelen van migranten onderling, van het zogenaamd eigen volk tegen de migranten. Het moet uit zijn met de zo ver in detail uitgewerkte onderdrukking, de zo perfecte deportatiemachine die dagelijks overuren draait. Het moet uit zijn met de leugens en de huichelarij van de politici, van de burgemeesters Van der Laan en Van Aartsen uit Amsterdam en Den Haag tot de ministers en staatssecretarissen in het Binnenhof, van Opstelten, Teeven, Rutte, Asscher, Samson. Zij slaan de handen ineen om mensen het leven onmogelijk te maken. De burgemeesters zeggen dat zij niets kunnen doen, maar ontruimen de tentenkampen met als argument dat de gezondheid van mensen in het geding is. Dát hadden ze moeten bedenken toen zij de gemeentelijke opvang sloten! Wat zij feitelijk bedoelen is dat ze niet willen dat de activisten van de kampen zo openlijk in de kou liggen, nat en ziek worden, en dat mensen te hulp snellen. Zij bedoelen feitelijk dat ze liever hebben dat deze mensen terug in de anonimiteit verdwijnen en dáár dan sterven van honger en kou, in een doos van onze nieuwste wasdroger onder een brug, onder de bosjes tussen de hondenpoep in een park. Zij bedoelen dat ze een onbekend lijk in een steeg makkelijker ongezien kunnen wegwerken dan het protest dat zichtbaar op het Koekamp tegenover het Centraal Station in Den Haag staat. Zij bedoelen dat zij zo graag een humaan gezicht willen hebben, dat zij niet aansprakelijk willen worden gesteld, dat zij de verantwoordelijkheid niet op hun bordje willen hebben. Zij bedoelen te zeggen dat ook zij alleen maar hun werk doen. Maar ook zij hebben bloed aan hun handen.
Bloed aan hun handen hebben alle politici. Ook degenen die een milder regime in de detentiecentra bepleiten, die de eisen van vluchtelingen zeggen over te nemen, maar bij voorbaat water bij de wijn doen, omdat ze net zo goed vinden dat wie afgewezen is, terug moet. Het is zo’n makkelijk credo: “Ze kunnen toch niet allemaal naar Nederland komen”. Inderdaad. Dat kunnen ze niet! De meesten hebben namelijk geen geld om mensensmokkelaars te betalen! Evengoed beweren populistische stemmingmakers in termen van ‘tsunami’s’ en ‘overspoeld worden’ dat er massa-immigratie op gang zou komen indien de grenzen werden afgeschaft. Geen leugen is te grof als het erom gaat mensen angst aan te jagen!

Maar het zijn niet de vluchtelingen die een probleem vormen, het probleem is het failliete kapitalistische systeem dat krampachtig vasthoudt aan de uitbuiting van ontwikkelingslanden en de wereldwijde migratiecontrole om zichzelf in bescherming te nemen. Het is de morbide ‘oplossing’ voor het overtollige deel van de wereldbevolking dat in armoede gedompeld is, ten einde onze rijkdommen te blijven financieren. Het is de endlösung die vanzelf gaat, als je mensen laat stikken. Een fascistoïde fact of life. Survival of the fittest. Dat alles moet zo blijven, ten gunste van ons met onze nieuwste rages en technosnufjes, met onze nieuwste mode, leegstaande kantoren, onze luxe winkelstraten, onze feesten en moderne spelen, ons achteloos langs het tentenkamp lopen, denkende aan onze volgende vakantie. Kamperen, leuk! Waar gaan we volgend jaar naartoe?

Inhaken met vluchtelingen voor een tent in de modder. Het is zo’n kleine daad van verzet en tegelijk van zoveel waarde. Ik heb het gedaan omdat ik mij niet wil rekenen tot dat ‘ons’. Tot tweemaal toe heb ik me laten wegslepen. Een klein ongemak vergeleken met de jarenlange jacht die mensen te verduren krijgen. Jaren van angst en onzekerheid, van leven op straat, van wachten, wachten en wachten…

Een paar uur doorgebracht in een krap celletje in Den Haag. Ik zag Araz, de Irakees uit Bagdad die niet kan bewijzen dat hij in Bagdad geboren is en dus weg moet uit Nederland, met een pijnlijk gezicht zijn hand vasthouden toen ik werd meegenomen voor verhoor. Hij heeft een gebroken hand door het geweld van de politie tijdens de ontruiming van het kamp. Ik was blij hem laatst weer bij een demonstratie te zien. Hij heeft het niet opgegeven. En daarom zal ik het ook nooit opgeven. Met welk recht zou ik op mogen geven? Met welk recht zou ik mijn mond nu houden? De beulen van de Nederlandse staat verslaan de strijdende vluchtelingen niet. Wij steunen hun strijd. Ik steun hun strijd. Zodat mensen zich niet meer in de steek gelaten voelen in de cellen van de grensgevangenissen. Zodat mensen niet meer uit wanhoop zichzelf in brand zullen steken. Zodat we niet meer van een minister te horen hoeven krijgen dat “er een weloverwogen beslissing is genomen” en dat hij zich niet verantwoordelijk voelt. Niet verantwoordelijk voor al het geweld dat mensen de dood in jaagt.

En omdat ik categorisch weiger me te schikken in dit alles, daarom nu word ik beticht van het oproepen tot geweld?! Het geweld, dat komt van de staat. Verzet en sabotage zijn geen geweld, zij zijn noodzakelijk, oprecht, en bevechten de vrijheid. Zij raken geen mens in het bestaan, zij raken in het beste geval materieel, wapens en structuur die wordt ingezet om dat staatsgeweld uit te kunnen voeren. Zij raken de basis van de macht,en nog zijn het slechts speldenprikken. Voor de roep om vrijheid is geen woord onnodig of teveel. Te eisen dat ‘verantwoording’ dient te worden afgelegd voor woorden, is tirannie. Het is een tirannie die in het verlengde van de jacht op vluchtelingen te verwachten viel.

Weg met de tirannie! Elk woord een vonk! Onze verklaringen, onze getuigenissen, onze aanklachten! En dus worden de woorden verboden. Kan men de woorden niet verbieden, de schrijvers niet hun grote bek laten houden, dan volgen de onvermijdelijke intimidaties en verdachtmakerij. Dan spreekt men van terrorisme, terwijl de ware terreur uit de wapens van leger en politie komt. Dan spreekt men van oproepen tot geweld, terwijl de oproepen tot geweld in de rechtstaat verankerd zijn.

Wat is dat eigenlijk, geweld?

Is het in brand steken van een kantoor van de IND, waar men vluchtelingen registreert en beslissingen  over hun leven neemt, geweld?
Is het geweld als ik een hek rond een grensgevangenis kapotknip, een muur beschrijf met leuzen?
Is het alles geweld alleen maar omdat de wet dat bepaald heeft?
Is geweld toegestaan en dus geen geweld als het bij wet geregeld is?
Is het opjagen en opsluiten van mensen geweld?
Is het deporteren van mensen geweld?
Is het geweld om mensen op straat te gooien, in de vrieskou, zonder eten?

Het geweld is zichtbaar aan de grenzen van het Fort Europa. Aan de hekken met prikkeldraad en camera’s. Aan de lichamen die aanspoelen van verdronken vluchtelingen. Het geweld is vloeibaar als de olie die uit de grond van ontwikkelingslanden wordt gepompt, vloeibaar als de zee die wordt leeggevist waarna men de hongerige bevolking van piraterij beschuldigt! Het geweld is het monopolie van de kapitalistische uitzuigerij, de slavernij, het geweld brengt geld in het laatje! Daar zijn de bronnen van geweld! Elk woord een vonk! Elke tekst een bom onder de stilte!

Als wat ik zeg geweld mag worden genoemd, wat noemt men dan het geweld van staat en kapitaal?

Ik klaag aan, de massamedia die de hysterie voeden, volgzaam alle persberichten uit de kokers van de overheid naar buiten brengen, die pas aandacht besteden aan de gevolgen van de repressie als er doden vallen, als er radicale acties zijn ondernomen, als een minister een beetje rode verf tegen zijn woning heeft gekregen!

Om te beginnen,

Laat hen zich verantwoorden, deze collaborateurs die zich voor de leugen en het stilzwijgen laten betalen, die op sensatie belust zijn, die smullen van de minister die zegt dat hij of zij ‘aangedaan’ is door een spatje ketchup, hun camera’s richten op de kapotte ramen van een IND-kantoor en geen enkele andere vraag weten te bedenken dan de vraag die bedoeld is om mensen tegen elkaar op te zetten.

Het spel van verdeel en heers wordt via de massamedia gespeeld. Laten wij er niet intrappen! Het is big business en afhankelijk van commercie, van advertenties. Wie geld en macht heeft, kan spreken en gehoord worden, heeft invloed op de krantenkoppen, wordt uitgenodigd in talkshows die niet verder gaan dan voorzichtige vragen die het fundament van gevoerd beleid niet ter discussie stellen. Imagostrelende beelden worden over de kijker van de TV programma’s uitgestort. De massamedia hebben een pact gesloten met hun onderwerpen: “I’ll scratch your back, you’ll scratch mine”. En dan nu weer een gezellige spelshow: brood en spelen voor het volk!

Wat de machthebbers vergeten is de toennemende invloed van het gebruik van internet. En zij vrezen die invloed! Zij vrezen de razendsnelle verspreiding van de waarheid, van kritische woorden, en van oproepen tot verzet. Daarom proberen zij het World Wide Web te controleren en in de hand te houden.

Alle manipulatie ten spijt: de strijd kan vele vormen kan aannemen. Zij kan openlijk en massaal zijn, groots zijn. Zij kan met rechte rug de klappen opvangen en de pijn verdragen als zij zich lijdzaam verzet. Zij kan de staat en de bedrijven aanvallen wanneer zij het niet verwachten, zich de nacht en de guerillatactieken van de sabotage eigenmaken. Maar in welke vorm dan ook: zij zal niet accepteren, ik zal niet accepteren dat het machts- en geweldsapparaat nog meer slachtoffers maakt dan het al gedaan heeft. En tot die strijd mag, kan en zal worden opgeroepen.

U kunt mij laten opsluiten, maar zal mij niet het zwijgen opleggen, niet de gedachte aan vrijheid voor mijzelf en anderen, die verbonden zijn met elkaar, aan banden leggen. U kunt mij opsluiten en daarmee anderen willen waarschuwen. Maar wij laten ons niet intimideren. U kunt mijn website offline laten halen, dan komen er velen voor in de plaats. U vindt dat u het recht heeft over mij te oordelen en u kunt het vonnis uit laten voeren…

Laat het duidelijk zijn dat ik, dat wij, die deze aanklachten, die ik zojuist heb laten horen, uitspreken en verspreiden, ook in staat zijn om conclusies te verbinden aan deze aanklachten. Noemt u dat opruiing, dan kan ik daar alleen maar trots op zijn. Het betekent dat mijn woorden zijn gehoord en doel hebben getroffen, en dat is wel het minste dat ik wil bereiken.

Geen woord zonder daden! Belangrijker dan dit proces is de strijd die gevoerd moet worden, een harde en dagelijkse realiteit waarvan het OM mij af wil houden. Dit proces heeft mij gesterkt in mijn overtuiging van de noodzaak van verzet. Tegen het OM, de Dienst Nationale Recherche, Unit Contra Terrorisme en Activisme, de AIVD, uw rechtbank, tegen de staat, kan ik alleen nog zeggen: missie mislukt. Elk woord een vonk!

Joke ‘Kaviaar’ Kuijt, 8 januari 2013