Ζούμε σε μια πόλη που γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο αφόρητη. Οι ιδιοκτήτες μας διώχνουν κλωτσηδόν από τα σπίτια , τα αφεντικά ρίχνουν τους μισθούς στα τάρταρα και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά οι κάθε λογής πατριώτες έχουν ξεκινήσει και ξεμυτάνε πάλι από τις τρύπες τους.

Για να μπορέσουμε να την παλέψουμε  επιλέξαμε να διεκδικήσουμε ένα κομμάτι της πόλης που τα αφεντικά και ο δήμος προσπαθούν με κάθε μέσο να το “καθαρίσουν” από όλους αυτούς που περισσεύουν από την τουριστική τους όαση. Για αυτό λοιπόν την Κυριακή 26/5  στήσαμε τα ηχεία και τα πανό μας και γεμίσαμε την πλατεία Μικρασιατών με μουσικές και τους τοίχους με συνθήματα.  

Μαζί με όλους αυτούς και αυτές που δεν κάθονται να φάνε τα σκατά που μας ταΐζουν και δεν ψήνονται να ξημεροβραδιαζόνται σε μαγαζιά και κλαμπάκια,  κρατάμε τις πλατείες ζωντανές και τους τοίχους λερωμένους.

Γιατί κάθε άραγμα, κάθε κομμάτι, κάθε σύνθημα και κάθε αφίσα στις πλατείες και στις γειτονίες είναι η ζωή μας , είναι οι αγκωνιές που παίζουμε με τους καθαρούς τοίχους και τις κάμερες σε κάθε στενό της πόλης .

Είμαστε εδώ και έχουμε ο ένας την άλλη.

Η κλάψα για τους ‘’λερωμένους’’ τοίχους όμως δεν έχει να κάνει με αυτούς καθαυτούς. Είναι κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου ανάπλασης της πόλης που δεν μπορεί να πετύχει χωρίς τον έλεγχο και την πειθάρχηση όλων όσων περισσεύουν από αυτήν. Γιατί αυτοί που ονειρεύονται πλατείες με άσπρους τοίχους, ξενοδοχεία, μαγαζιά και κάμερες είναι οι ίδιοι που ονειρεύονται δρόμους που γεμίζουν με μπάτσους και πλατείες άδειες από μετανάστες/τριες και όποιον άλλο δεν τους γεμίζει το μάτι. Η γκρίνια για τους τοίχους είναι ο τρόπος τους να μας πουν ότι δεν γουστάρουν όσους και όσες τους χαλάνε την εικόνα της αποστειρωμένης τουριστούπολης. Αυτών που επιμένουν να λερώνουν τους τοίχους με graffiti και να αράζουν στις πλατείες.
Εμείς που υπογράφουμε αυτή την αφίσα, ανήκουμε στα κομμάτια της πόλης που δεν μασάμε τις μαλακίες περί ‘’όμορφης αισθητικά πόλης’’ γιατί ξέρουμε ότι κάτι τέτοιοι καλοθελητές είναι τα αφεντικά μας που πλουτίζουν στις πλάτες μας όταν δουλεύουμε 10ωρα τα καλοκαίρια.

Είμαστε εμείς που τρώμε αυτή την πόλη στη μάπα, χειμώνα-καλοκαίρι, που γουστάρουμε να αράζουμε σε πλατείες, να ακούμε χιπ χοπ και πανκ και που μπριζώνουμε όταν ακούμε ρατσιστικές μαλακίες. Γουστάρουμε το graffiti γιατί είναι ένας από τους τρόπους μας να αποκτήσουμε φωνή και να την παλέψουμε μέσα σε όλα αυτά τα σκατά που μας πλασάρουν κάθε μέρα στη δουλεία, στη σχολή και σε κάθε φάση της ζωής μας. Δεν θα αφήσουμε αυτή την πόλη να ‘’καθαρίσει’’. Οι τοίχοι και οι πλατείες μας ανήκουν. Και γι’ αυτό θα τους λερώνουμε.

Είναι ο τρόπος μας να τους πούμε ότι δεν θα κάτσουμε στα αυγά μας…

Antifa Askeri