Η Apriori* είναι μια αναρχική πολιτική συλλογικότητα η οποία συγκροτήθηκε στις αρχές του 2018 ως απόρροια των κινηματικών αντιστάσεων στον εθνικιστικό παροξυσμό και την προσπάθεια της επανεμφάνισης συγκροτημένης πολιτικής έκφρασης και δράσης αυτού, σε γειτονιές των βορειοανατολικών της Αθήνας. Μέσα από συνελεύσεις, συζητήσεις και την κοινή μας δράση σύντομα αντιληφθήκαμε τη μερικότητα των αντιφασιστικών προταγμάτων σε σχέση με τις ανάγκες της εποχής και αποφασίσαμε να διευρύνουμε την παλέτα μας όσον αφορά τους αγώνες και τα ζητήματα που καταπιανόμαστε. Η Apriori αποτελείται από αναρχικούς και αναρχικές που, παρά τις διαφορετικές πολιτικές μας αφετηρίες, βρεθήκαμε από κοινού με στόχο τη διάχυση των προταγμάτων της αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, αντίστασης σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και απελευθέρωσης πεδίων αγώνα στις γειτονιές μας.

Οι γειτονιές των βορειοανατολικών αποτελούν ένα ιδιαίτερο πεδίο για εμάς, καθώς είναι οι περιοχές στις οποίες ζούμε, δουλεύουμε, κοινωνικοποιούμαστε και δρούμε. Γι’ αυτό, θεωρούμε σημαντική τη δημιουργία συλλογικών διαδικασιών που θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις για την εδαφικοποίηση των αγώνων σε αυτές. Στις περισσότερες από αυτές τις γειτονιές, απουσιάζει ο οργανωμένος ανταγωνιστικός λόγος και δράση. Αντιθέτως, κυριαρχούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, η απρόσκοπτη διακίνηση κεφαλαίων και αγαθών, οι μαφίες, η κατανάλωση και η καπιταλιστική διασκέδαση των bar, καφετεριών και φαγάδικων. Την ίδια στιγμή, επικρατεί μικροαστισμός, εσωστρέφεια, μιζέρια και αδιαφορία. Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εστιών ζωής και ελευθερίας στις πόλεις μας.

Επιλέγουμε να οργανωθούμε σε μια αναρχική συλλογικότητα αντιδρώντας σε κάθε μορφή εξουσίας, είτε αυτή προέρχεται από το εκάστοτε οικονομικό μοντέλο και κυρίαρχη τάξη, είτε από τα κράτη της, είτε από τις μεταξύ μας σχέσεις.

Ο καπιταλισμός ως υπάρχον μοντέλο οικονομίας δεσμεύει τη γη, το νερό, τους φυσικούς πόρους και εμάς τους ίδιους μέσω του εκβιασμού της επιβίωσης, που μεταφράζεται με όρους μισθωτής σκλαβιάς. Στην προσπάθεια του να αυξήσει τη παραγωγή και τα κέρδη του, δεν διστάζει να καταστρέψει οτιδήποτε βρεθεί στο πέρασμα του. Δάση και βουνά αποψιλώνονται για να χρησιμοποιηθούν σαν καύσιμο στη βιομηχανία του ή να λεηλατηθούν οι φυσικοί και ορυκτοί τους πόροι, θάλασσες, λίμνες και ποτάμια μολύνονται συστηματικά με αποτέλεσμα ολόκληρα οικοσυστήματα ή/και χωριά να αφανίζονται και αυτά είναι μονάχα λίγα και ενδεικτικά σε σχέση με τις πραγματικές του συνέπειες. Όσο για εμάς; Μισθοί πείνας, έλλειψη ή παντελής απουσία μέτρων ασφαλείας που οδηγούν καθημερινά σε εργατικά ατυχήματα και θανάτους, εντατικοποίηση της καθημερινότητας, ανταγωνισμός, τρομοκρατία και βία για όποιον αντιστέκεται και διεκδικεί με μοναδική εναλλακτική την ανέχεια και την εξαθλίωση. Στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όποιος δεν συμβάλλει στη συσσώρευση κεφαλαίου πεθαίνει ή παραγκωνίζεται. Οι ζωές μας έχουν αξία μονάχα αν μεταφράζονται σε κέρδος. Μοναδική ηθική αξία η “αγία”- ιδιοκτησία, ο ατομικισμός, το θέαμα που εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητάς που δεν ορίζεται από την εργασία και το χρήμα.

Τασσόμαστε ενάντια σε κάθε κράτος, καθώς αποτελεί τον μηχανισμό εξουσίας της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης και παράλληλα το μέσο διατήρησης της θέσης ισχύος και των συμφερόντων της, αναπαράγοντας μέσω του ιδεολογικού χειρισμού και της καταστολής, τους ταξικούς, έμφυλους, φυλετικούς, εθνικούς διαχωρισμούς και τις κοινωνικές ανισότητες. Ακόμα και αν το κράτος εμφανίζεται ως αρωγός προστασίας για τους πολίτες του (σοσιαλδημοκρατικό, κράτος πρόνοιας) η ύπαρξη του στοχεύει στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, που μεταφράζεται στον αποκλεισμό οποιασδήποτε στέκεται ενάντια στην κάθετη δομή και τις καταπιέσεις που αυτή συντηρεί και παράγει. Την απόρριψη και την περιθωριοποίηση αυτή, επιχειρεί να υλοποιήσει μέσω των μηχανισμών καταστολής (187Α, φυλακές, μπάτσοι, στρατοί κλπ) και της κρατικής προπαγάνδας, πρακτικές που νομιμοποιεί μέσα από τα παραμύθια της εθνικής ενότητας (και της συνεπαγόμενης “ανάγκης” διατήρησης της “καθαρότητας”), του μεγαλοϊδεατισμού και των ιμπεριαλιστικών βλέψεων κράτους και κεφαλαίου. Το αφήγημα αυτό περί ασφαλείας και μέριμνας, δημοκρατίας και απονομής δικαιοσύνης, δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια παράσταση συγκάλυψης ενός βαθιά ριζωμένου ιεραρχικού μηχανισμού που για να υπάρχει, οφείλει να ελέγχει και να επιβάλλεται.

Γεννημένες και μεγαλωμένοι σε ένα κόσμο αποτελούμενο από μια σειρά καταπιέσεων, ταξινομήσεων και ιεραρχιών, είναι αδύνατο να μην εσωτερικεύσουμε μερικές από αυτές. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, ο σεξισμός και η πατριαρχία, η επιβολή της ετεροκανονικότητας και η ομοφοβία, και τα όρια που τοποθετούνται ανάμεσά μας είναι θεμελιώδη στοιχεία συγκρότησης μιας ταυτότητας που να χωράει στις νόρμες και τις κοινωνικές επιταγές που μας έχουν επιβληθεί από τη γέννησή μας κιόλας. Αρνούμαστε, λοιπόν, να χωρέσουμε σε ένα κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα των λίγων και “κανονικών” γυρνώντας τη πλάτη στους υπόλοιπους. Επιλέξαμε να βρεθούμε σε εκείνη τη πλευρά του οδοφράγματος που βρίσκονται όσοι δεν χωρούν στο κόσμο που έφτιαξαν για εμάς χωρίς εμάς, παρέα με τους απόκληρους και τους κολασμένους. Δίπλα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τις διαφορετικές σεξουαλικότητες και κουλτούρες, τον κάθε “μη ικανό”, κάθε καταπιεσμένο υποκείμενο. Κόντρα σε κάθε διαχωρισμό (εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό, έμφυλο), χτίζουμε αναχώματα στον κόσμο της εξουσίας, αγωνιζόμενες για να φτιάξουμε εκείνον της ελευθερίας, της ισότητας, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Για μια πραγματικότητα που θα μας χωράει όλους χωρίς τα κράτη, το κεφάλαιο, τα σύνορα, τους στρατούς και τους διαχωρισμούς τους.

*A priori, όπως λέμε “από πριν”. Μακριά από θετικιστικές λογικές, επανανοηματοδοτούμε τις λέξεις στην κατεύθυνση των προθέσεών μας. Γεννιόμαστε στις συνθήκες τους, στον κόσμο που φτιάξανε στα μέτρα τους, φυλακισμένοι στους διαχωρισμούς, στην κυριαρχία τους. Όμως αναζητούμε τις κοινές μας συνθήκες αλλού. Στα μονοπάτια του αγώνα με μοναδικό στόχο να απεμπολίσουμε όλες τις καταπιέσεις που δεχόμαστε από τη γέννηση μας. Στις στιγμές που συνειδητοποιούμε τις δυνατότητές μας για δημιουργία και αμφισβήτηση, με βλέψη την ελευθερία. Αναζητώντας αυτό που δεν διδάσκεται και το διαθέτουμε όλες και όλοι ανεξαιρέτως. Αυτό που επιτρέπει την ελεύθερη συνδιαμόρφωση και την πολιτική δέσμευση. Γιατί είμαστε από εκείνες και εκείνους που πιστεύουν ότι οι κοινωνίες μπορούν να συγκροτηθούν πάνω στη δυνατότητα όλων μας να κτίζουμε αυτοοργανωμένες δομές από και για εμάς, χωρίς την αξιωματική ανάγκη κυριαρχικής επιβολής. Δεν έχουμε από πριν τις απαντήσεις, ούτε τις μεθόδους. Αυτό που ξέρουμε από πριν είναι ότι ο κόσμος τους δε μας χωράει…

A priori καταπιεσμένοι. A priori ελεύθερες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ 

 Αναρχική Συλλογικότητα Στα Β/Α “Apriori”