Πρίν λίγες ημέρες δολοφονήθηκε με φόλα άλλη μια σκυλίτσα. Το περιστατικό αυτό προστίθεται στον μεγάλο αριθμό δολοφονημένων σκυλιών και γατιών στο φιλήσυχο, κατά τ’ άλλα, χωριό μας. Φόλα είναι το δηλητήριο που με δόλιο τρόπο ταΐζουν όσοι/όσες θεωρούν πως είναι λογικό κι αυτονόητο να κυριαρχούν πάνω στη φύση. Ε λοιπόν, το ποτήρι έχει απ’ ότι φαίνεται ξεχειλίσει προ πολλού και ας το βλέπουμε εμείς τώρα. Μπορούν αυτό να το βεβαιώσουν οι τόσες και τόσες και άλλες τόσες δολοφονίες έμβιων μη ανθρώπινων όντων (λαϊκιστί ζώων, σαν κι εμάς δηλαδή, απλά διαφορετικού είδους) και σήμερα και χθες και προχθές και όσο πιο χθες πάει και δυστυχώς και αύριο και δεν ξέρουμε και μεις και κανένας για πόσο ακόμη. Η ιστορία αυτή με τις φόλες επαναλαμβάνεται με τέτοια συχνότητα, επαναληψιμότητα και αμείωτη ένταση που σε κάνει να αναρωτιέσαι μπας κι είναι κάποιου είδους απώτερος σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου να αφανίσει οτιδήποτε δεν τον υπηρετεί ή/και δεν του μοιάζει. Μην πάει ο νους σας αλλού, σ’ αυτό το κείμενο δεν έχουμε σκοπό να μιλήσουμε για ρατσισμούς και λοιπές ανθρώπινες διακρίσεις όποιου είδους, αλλά πράγματι τι ομοιότης!
Δομικό στοιχείο της ανθωποκεντρικής ανάγνωσης του κόσμου από μεριάς της κοινωνίας (ναι αυτής που κι εμείς είμαστε μέρος της) είναι η αντικειμενοποίηση όλων των έμβιων ανθρώπινων και μη όντων καθώς και του φυσικού περιβάλλοντος. Ας ρίξουμε μια γρήγορη μόνο ματιά στον εδώ τόπο: όπου υπήρχε ποταμός έπεσαν μπετά, όπου υπήρχαν γεφυράκια μπήκαν δρόμοι και καρεκλάκια για να “απολαύσουμε” τον καφέ μας στην “όμορφη” μα γκρίζα πλατεία. Και δώσε DDT στον ποταμό, γιατί “που να το πετάξουμε μωρέ”· και δώσε RoundUp στην καλλιέργεια, γιατί είναι και πιο φθηνό και αποτελεσματικό. Για τις συνέπειες βέβαια ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Εντωμεταξύ, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωπα και με τον εξής παραλογισμό. Από τη μια η ελληνική λεβεντιά προμοτάρει το φυσικό κάλλος του τόπου που έτυχε (και το τονίζουμε· έτυχε) να γεννηθεί για την κερδοφόρα μπίζνα του τουρισμού και από την άλλη σωπαίνει ή/και επικροτεί το ξεπούλημα και τη λεηλασία βουνών, δασών, θαλασσών, σε λίγο και του αέρα, για τα λεγόμενα και αναπτυξιακά έργα. Όλα για τον άνθρωπο.
Ζώα για σπίτι, ζώα για φαΐ, ζώα για γούνα, ζώα για πειράματα, ζώα για τον ζωολογικό κήπο, ζώα για το τσίρκο, ζώα για κουβάλημα. Ό, τι άγριο, ό,τι μη εξημερωμένο είναι απειλή. Απειλή, γιατί μας θυμίζει τη δική μας σκλαβιά. Τα αδέσποτα και τα δεσποζόμενα. Όλα για το χατήρι της αφεντιάς μας. Όλα για πάρτη μας κι εναντίον μας. Έτσι η καθημερινή δολοφονία όντων όλων των ειδών καθώς και η συστηματική εξόντωση του φυσικού κόσμου που ζούμε είναι απλά άλλη μια μέρα στον πλανήτη. “Και τι να κάνουμε μωρέ;”. Υπάρχει, βέβαια, και μια διαφορά, η δολοφονία των λοιπών έμβιων όντων πέρα των ανθρώπινων δεν έχει καμιά σημασία, δεν γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, καθώς αυτά είναι, απ’ ότι μας ενημερώνουν, πολύ κατώτερά μας. Είναι μια τόσο φυσικοποιημένη και κανονικοποιημένη διαδικασία που όποιος λόγος απέναντί της φαντάζει παράλογος.
Οι πόλεις, το φυσικό περιβάλλον του Homo politismenicus, δεν χωρά τίποτα πέρα από τις αποξενωμένες μας υπάρξεις και ανάγκες. Και πως άλλωστε αφού η ίδια τους η ύπαρξη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε αρμονική συνύπαρξη με τον φυσικό κόσμο. Εδώ που τα λέμε και για οποιαδήποτε ανθρώπινη συνύπαρξη εξίσου ακατάλληλη είναι. Εκεί μέσα εντοπίζουμε κι εμείς τις αντιφάσεις μας. Εκεί μεσα είναι που το κράτος και η κάθε λογής εξουσία βρίσκει το χώρο να μας κλέβει το χρόνο. Εκεί που μας μπουκώνει και μας ευνουχίζει καθημερινά στις αξίες τους. Εκεί που κάθε μας πράξη γυρνά εναντίον μας. Εκεί που κάθε τι άγριο κι αδέσποτο είναι καταδικασμένο να εξημερωθεί ή/και να σκοτωθεί.
Ένα από τα φυσικά παρεπόμενα αυτής της λογικής είναι και το δόγμα για “καθαρές” γειτονιές. Όσον αφορά στα λεγόμενα και δεσποζόμενα (ω τι ειρωνία)· θα φας όποτε και ό,τι θέλω, θα βγείς όποτε και όπου θέλω, δεν θα γαβγίζεις, θα χέζεις και θα κατουράς όποτε και όπου θέλω και θα σε αγαπάω όποτε και όπως θέλω. Για τα αδέσποτα δε, τα πράγματα είναι κάπως πιο σκληρά· δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν χωρίς άνθρωπο αφέντη, “μα πως είναι δυνατόν”. Από κακοποίηση σε κακοποίηση και ο γείτονας δε γουστάρει τα γαβγίσματα. Η γειτόνισσα τα σκατά στο δρόμο και το πεζοδρόμιο. Ο άλλος ότι το σκυλί της παραδίπλα γειτόνισσας αγριεύει λέει τα δικά του. Του μαγαζάτορα του διώχνει τους τουρίστες – πελάτες – καταναλωτές που με περίσσιο κόπο περισυνέλεξε αναδεικνύωντας λέει κι αυτός τις ομορφιές του ειδυλιακού και φιλήσυχου αστικοποιημένου πλήρως χωριού μας. Του αλλουνού μας ενημέρωσαν του επιτέθηκε μια αγέλη, έτσι από το πουθενά μας ενημερώνουν επίσης, παραβλέποντας φυσικά όλο τον κύκλο κακοποίησης που αυτά έχουν υποστεί.
Και κοίτα να δείς που ακόμα δεν είπαμε τίποτα για τον άμεσο δολοφόνο. Λες να βγήκαμε εκτός θέματος; Μπα! Απλά όλα αυτά είναι μερικές ελάχιστότατες προϋποθέσεις για να κατανοήσουμε λίγο περισσότερο σε βάθος την ευθύνη για την όλη κατάσταση ή έστω για αυτή την επιμέρους έκφρασή της. Ο φόλας (έτσι θα τον ονομάζουμε από δω και πέρα χάριν συντομίας) είναι η συμπυκνωμένη έκφραση των παραπάνω. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που ετοιμάζει μεθοδικά την πράξη του. Που έχει πλήρη επίγνωσή της. Που αντλεί κάποιου είδους ικανοποίηση είτε άμεσα είτε έμμεσα. Που δελεάζει τα ζώα που πεινάνε έχοντας αγοράσει ήδη κάποιο δηλητήριο (κυρίως φυτοφάρμακα, σπασμένα γυαλιά, καρφιά ή και όλα μαζί) και τοποθετήσει αυτό μέσα στο φαγητό. Πρόκειται για κάποιον/α που τη στιγμή που θα μάθουμε ποιός/ά είναι ή τον πιάσουμε αυτόν και κάθε αντίστοιχο τέτοιο σκουπίδι θα είναι πραγματικά ευχής έργον το μόνο που θα του/τους συμβεί να είναι να φάνε τις ίδιες τις φόλες που βάζουν.
Και ακούμε ήδη την ερώτηση να ‘ρχεται “μα είναι ώρα ν’ ασχολούμαστε με τις δολοφονίες σκυλιών και γατιών;”. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή είναι ώρα να βρίσκεις δύναμη να αγωνίζεσαι για ό,τι γεννάει τη Ζωή συνολικά και ενάντια σε κάθε ιδεολογία και στάση εξόντωσης και θανάτου. Ή μάλλον, τώρα κι αν είναι ώρα που ένα τεράστιο κομμάτι των συνεπειών αυτής της καταστροφής πέφτει ολοκληρωτικά στα κεφάλια, τα σώματα, τις σκέψεις και τα βιώματά μας. Τώρα, αντιμέτωπα με τις καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης παρέμβασης στον πρωτογενή τομέα (αγροτοβιομηχανία/κρεοβιομηχανία) και φυσικά την ολοένα και ολοκληρωτικότερη μορφή του κράτους και των συνακόλουθων και προαπαιτούμενων θεσμών του να προσπαθεί αφενός να μας πείσει για την δική μας ατομική υπαιτιότητα της υγιεινιστικής τρομοκρατίας που βιώνουμε και αφετέρου την ολοένα και συστηματικότερη εξουδετέρωση των όποιων φωνών καταφέρονται ενάντια σ’ αυτό το αδηφάγο σύστημα σχέσεων και κανονικότητας. Να βρίσκουμε τη δύναμη ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτό και για κάθε ζήτημα που συμβάλλει στην περαιτέρω καταπίεση και εγκλεισμό μας, είτε ψυχικό είτε συναισθηματικό είτε σωματικό είτε, όπως και συνήθως συμβαίνει, όλων μαζί.
Φυσικά, και σ’ αυτές τις συνθήκες, όχι απλά δεν εμπιστευόμαστε, αλλά θεωρούμε πως είναι και δομικό στοιχείο του προβλήματος, το αστυνομικό/κρατικό/θεσμικό σύμπλεγμα. Θεωρούμε πως μόνο μέσα από τη συλλογική μας δράση, τις δικές μας αξιακές κοινότητες, μέσα από την αλληλεγγύη μεταξύ μας μπορούμε να πάμε τις αρνήσεις μας και τις επιθυμίες μας για αρμονική συνύπαρξη ένα βήμα παραπέρα. Δεν μας ενδιαφέρει κάποιου είδους παραδειγματική τιμωρία. Σίγουρα θέλουμε να επιστρέψουμε ένα κομμάτι της βίας αυτής στους εκφραστές της, αλλά πιότερο επιθυμούμε να τελειώνουμε συνολικά με αυτή την κουλτούρα της κυριαρχίας. Να ανακαλύψουμε και μεις μέσα από τις δικές μας αντιφάσεις τους τρόπους να συνυπάρχουμε όχι μόνο μεταξύ μας ως ανθρώπινο είδος αλλά και με τα υπόλοιπα ζώα, φυτά, βουνά, νερά κι αέρα σ’ αυτόν τον πλανήτη που έτσι κι αλλιώς συγκατοικούμε και μοιραζόμαστε. Στην τελική, θεωρούμε πως μόνο μέσα απ’ την συνολική απελευθέρωση μπορεί να βιωθεί και να επέλθει και οποιαδήποτε άλλη απελευθέρωση. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά μια ψευδής αντίληψη κι μια ακόμα επανάληψη μιας ιστορίας που συν τοις άλλοις έχει γίνει αφόρητα πληκτική.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΚΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΟΣΩΝ ΒΑΖΟΥΝ ΦΟΛΑ ΠΑΡΑ ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Homines A-politismenici
Αρχάνες, Μάρτης 2021